Yanmış Serenat | Tk

01| Yanlış Tesadüf 'mü

sevgi yanıltıcıdır

♠️

| İNGİLTERE...2010 KIŞ (geçmiş)

15.48

Bir dakika...

15.49

Ne...

15.50

Şimdi!

"Bay Kontes!"

Aniden bağırmamla yerinden sıçrayan Bay Kontes tuttuğu nefesi bırakarak bana döndü üstündeki üniformaya dökülen meyve suyuna öfkeyle bakarken, suratıma yerleştirdiğim masum bakışlarla sinirini yine içine attı, her zamanki gibi.

"Efendim Jeon yine ne istiyorsun?!"

Elimdeki kitabı sıraya bıraktım. "Dışarı çıkabilir miyim Bay Kontes."

Her gün ve her gün söylediğim şeyden o da sıkılmış olacaktı ki "Çık Jeon çık!" daha fazla uzatmadan hızlı adımlarla oradan ayrıldım, fakülteden hızlı adımlarla koşarken insanların tuhaf bakışları umurumda değildi onu kaçıramazdım.

Dışarı çıktığımda ilk önce havaya baktım etraf karlarla çevriliydi ama buna tezat güneş o kadar güzeldi ki şu an evinde oturmuş insanlara acımıştım. Hayat bu kadar güzelken yaşanması gerekiyordu.

İnsan hayatı trajedilerden oluşurdu ve sebebiyet veren acılardan ama her acının bir ilacı da vardı.

Karşımdaki sokağa girdiğimde arkada çalınan müzikle gülümsedim kulağımda çalınan bir ezgi vardı bu beni mutlu etti. Durağa kadar gelmiştim boş adımlarla, içimde saydırdığım rakamlarla. 450nci adım sondu.

Bir yaşlı amca elindeki kömürlü kalemle defterine bir şeyler karalıyordu ne adı vardı ne sanı ama ona ressamlık yakışırdı, bir genç elindeki kitabı okuyordu hafif eğilip bakınca gördüm 1984 ona öğretmenlik ne yakışırdı, bir çocuk ise karşıdaki baloncunun elindeki balonlara bakıyordu istekli istekli, umarım büyüyünce o balonların hepsine sahip olurdu.

Çalan kornayla arkamı döndüm, gelmişti.

123

Otobüse bindim.

"Mezarlıktan geçiyor mu?"

Kafasını sallayıp onaylayınca aralara sıkıştım.

"Bu ne soğuk böyle ya bir de hiç durmadan yolcu alıyor."

Ama ne yapalım canım acelemiz var. "Bir öğrenci ne kadar oldu?" Yanımdaki küçük puantiyeli kızın sorusuyla, elimi gösterdim dört. Yaşlı bir kadının binmesiyle yerinden kalkan insanlara tebessüm ettim iyi insanlar hala vardı, boktan bir dünyada yaşamıyorduk.

Zaten boktan bir dünya neden var olsundu ki kötülüğü yaratan biz insanlardık, mesela bu hayatta en çok çocukları severdim çünkü kötülüğün ne olduğunu bilmezlerdi. Bir de yazarları... onların durumu karışık.

Arkadaşım Maviye göre hayat yaşanması en zor maceraydı çünkü kendisi çok okurdu ve dediğine göre kendisi de bir hikayenin en sevilen kahramanıydı, beni hiçbir zaman o dünyaya katmadı çünkü eğer o dünyaya girersem yaşamazmışım, onun dediğine göre canım.

Ve çoğu zaman boş konuşurdu...

Joon onu bu konuda çok uyarırdı ama o pek dinleme taraftarı değildi, Yoon ise hiç konuşmazdı Mavinin tersi gibiydi evine gittiğimde tek gördüğüm bir yataktan başkası değildi. Çeçil vardı bir de arkadaş grubuna sonradan katılmıştı o ise... Bir dakika Çeçil'in ismi dışında onun hakkında hiçbir bilgim yok kendisiyle 5 yıllık bir dostluğumuz olması tuhaf.