(In)sufficient

Rozdział 6

Nathan

- Pomogę - powiedzilem gdy zobaczyłem że tata sam napycha siatkę z sianem i od razu do niego podszedłem by pomóc.

- Dzięki. To już ostatnia więc trochę się spóźniłeś na robotę. - zaśmiał się, włożył siatkę na taczki, które zacząłem pchać w stronę stajni.

- Zobacz czy koń Caroline ma siano, czy może już zjadł. Stoi w ostatnim boksie. - powiedział tata jak została ostatnia siatka do zawieszenia.

- Okej.

Zamurowało mnie gdy stanąłem przed wyznaczonym boksem. Zobaczyłem bowiem boleśnie znajomy widok. Wydawało mi się, że to sen, z którego jednocześnie chciałem i nie chciałem się budzić. Sen, który jednocześnie jest piękny i jest koszmarem.

Nie wiem ile tak stałem jak wryty wpatrując się w konia przede mną, ale wydawało mi się że minęły wieki zanim głos taty wyrwał nie z osłupienia i zorientowałem się, że z oczu płynęły mi łzy.

- Nate... Przepraszam, wiem, że mogłem inaczej ci to przekazać, ale i tak by zabolało, więc jaki byłby w tym sens. - podszedł w moją stronę i mnie przytulił.

Nie miałem mu za złe tego że nie okazał mi tej sytuacji w łagodniejszy sposób. Bo przecież złe rzeczy najlepiej przekazuje się szybko tak jak odrywa się plaster.
Tylko w mojej sytuacji to nie było odrywanie plastra tylko rozdrapywanie starych, zabliźnionych już ran.

Dawno nie płakałem. Wydaje mi się, że ostatni raz był wtedy gdy po ich odejściu wylewałem z siebie dzień w dzień hektolitry łez. Ale widok konia tak cholernie podobnego do niej, z tym samym imieniem na tabliczce i w tym samym boksie doprowadził mnie do łez.

- Dlaczego, dlaczego, dlaczego... - nie wiedziałem nawet co chce powiedzieć. Wpadłem w jakiś trans.

Może nie wierzyłem, że to się dzieje na prawdę.

Może nie wierzyłem w złośliwość losu, przez którą muszę mierzyć się z przeszłością.

A może miałem nadzieje, że jest tak jak kiedyś i znowu widzę ją w jej boksie radośnie na mnie czekającą.

Chociaż ta nadzieja jeśli we mnie była, to była ledwie zauważalna prawie przeźroczysta. Bo przecież mojej Misty już nie było, nie żyła.