Το έκανα μια φορά...
Ήμουν 13
Και εκείνος γύρω στα 50...
Για το ενοίκιο
Το ρεύμα
Και το νερό του σπιτιού...
"Έλα κορίτσι μου,
Με αυτό δεν θα καταλάβεις τίποτα..."
Την μια φορά ήταν πράσινο
Την άλλη μαύρο...
Για το ενοίκιο το μύρισα...
Για το ρεύμα μου έδωσε η μαμά μια τζούρα
Από το δικό της...
Και για το νερό...
Κάπνιζα ήδη τα δικά μου...
Και κάθε φορά που ήταν να έρθει...
Πρόσθετα δύο παραπάνω...
Και όντως.
Στην αρχή δεν καταλάβαινα κάτι...
Δεν πονούσα...
Δεν έκλαιγα...
Δεν με ένοιαζε...
Ήθελα μόνο να με αγαπάει η μαμά...
Να προσφέρω κάτι.
Να μην είμαι άχρηστη...
Τον θυμάμαι...
Ήταν λέει φίλος μας...
Ερχόταν συνέχεια σπίτι...
Και γελούσαν με τον Φαίδων.
Γιατί ρε μπαμπά;
Τι τους ήθελες αυτούς;
"Από δω και πέρα αυτός θα παίρνει τα λεφτά του!
Τα λεφτά!
Βρήκα δουλειά!
Δεν χρειάζεται πια να του δίνεις εμένα!
Και έτσι και τον ξαναφέρεις εδώ...
Θα το πω στο μπαμπά!"
Άλλη μια φορά που μιλούσα εγώ!
Με σάρκα και οστά.
