Hastaneden çıkar çıkmaz evin yolunu tuttum. Eve girdigim anda herşey bana çok normal geliyordu sanki babam akşam isten tekrar gelecek bana sarılıp canım kızım diye koklayacak annem "hadi yemek hazır sofraya !" diye bagiracak ... Hepsi hayaldi sadece hayal ne sacmaliyordum ben ailem yoktu artık benim YOKTU bunu kabullenmem lazımdı .
Üst katın yolunu tuttum annem ile babamin yatak odasına yöneldim direk kendimi yatağa attim ne kadar ozlemisim kokularını komidinin üzerinde duran çerçeveyi elime aldım birsure ona bakarak uyuyakalmisim kalktigimda saat 18 civarlariydi karnımin Ac olduğunu farkettim direk kendimi mutfaga attim annemin hazırladığı güzel yemekleri hala duruyordu... Gozlerimden yaşlar aktı tam o sırada kapı çaldı hemen kendimi düzeltip kapıya yöneldim delikten baktığımda bunun kiracı olduğunu farkettim kapıyı actim
-buyrun dedim
+merhaba ben ev sabibi kızım kirayı kaç aydir odemiyorsunuz benimde durumlar malum
- ailem.. Diyip duraksadim
Ailem vefat etti
+başınız saolsun kızım ama bende calisimiyorum durumum yok
-ya siz nasıl insanlarsaniz diyerek sesimi yukselltim "benim ailem oleli 1 hafta olmadan kapıya dayaniyorsunuz
+kızım ama ..
-kesin yeter diyip kapıyı yüzüne kapattim
Ne yapacaktım ben ne ??!!
Tam o sırada telefonum çaldı arayan arkadasim aslı'ydi hiç kimseyle konuşmak istemiyordum hickimseyle..
Yukarı doğru yol aldım ve odama çıktım direk kendimi yatağa attim istahimda kaçmıştı zaten düşünmekten bir turlu uyuyamiyordum daha bu yasimda yaşadıklarıma inanamiyordum.. Derhal bir iş bulmaliydim ya okul onu ne yapacaktım son senemdi zaten seneye üniversiteye gidecektim hayallerim vardı taa ki bu lanet kazaya kadar..m
