You Are Mine

★11★

Bir sonraki bolum final olacak buyuk ihtimalle;)

•Tanrısal Bakış Açısı•

Esmer olan gelmişti bebeğinin evinin önüne. Zile uzandı kapıyı çaldı. Dikkatini çeken bir şey vardı. Kapının önünde Jungkook'un ayakkabıları dışında bir ayakkabı daha vardı. Çok kafaya takmadı.

Bira sonra açıldı kapı. Kapının ardında tavşan desenli beyaz pijamasıyla belirdi Jungkook.

"Taehyung.." diyerek doladı kollarını boynuna esmer olanın.

"Korkma bebeğim geçti" diyerek bir eliyle brlini sıkıca kavrarken diğer eliyle saçlarını okşadı beyaz tenlinin.

Boynu ıslanmaya başlayınca anladı esmer olan. Bebeği ağlıyordu.

"Şşşhh tamam geçti" diyerek onu rahatlatmaya çalıştıysa da başaramadı.

Ağlayışları daha da şiddetlendi Jungkook'un. Çok korkmuştu gördüğü kabustan dolayı.

"Bebeğim şimdi sırası değil biliyorum ama bu ayakkabılar kimin?" diye sordu Taehyung. Bilmiyordu neler olacağını. Gerçi şizofreni hastaları dışında kim bilebilirdi ki?

"B-bilmiyorum Taehyung.. Evde benden başka kimse yok" dedi Jungkook korkuyla. O sırada mutfaktan Jungkook'un Fransa'daki babası çıktı ortaya.

"Baba..?" Diyerek korkuyla soludu Jungkook.

Artık kendinize gelin ve etrafınızdakilere zarar vermeyi bırakın sizi hastalıklılar.

"B-baba ne saçmalıyorsun?"

Özellikle sen Taehyung, özellikle de sen. Artık Jungkook'a iğne yapmak için koluna dokunuyorlar diyerek hemşirelere zarar vermeyi bırakmalısın.

"B-bay J-Jeon ne saçmalıyorsunuz ne hemşiresi?"

O sırada başka bir ses yükseldi bu bir kadın sesiydi.

"Hocam hastalar kendine gelmeye başladı kollarına kelepçe takmamıza gerek var mı?"

★bolum sonu★
Ya normalde fici mutlu son yapmayi dusunuyordum ama fikrimi degistirdim bi anda.
Neyse ki taslakta hala fic var👍🏻.
Umarim bolumu begenmissinizdir
★kendinize dikkat edin★