Volturiler'in dehşet saçan kalpsiz vampiri Felix, bu küçük kızın karşısında çıplakmış, elleri ayakları tutmuyormuş ve hatta ölümsüz hayatı son bulmuş gibi hissetti.
Ve yıllar sonra alevlenecek bu aşk, ilk kez harlandı o soğuk gece vakti.
✒Bunun yaln...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İtalya'nın bu küçük köyünde yaşanan katliam Kraliyet ailesi olan Volturi'lerin kulağına ulaştığında hoşnutsuzca kıpırdadı yerinde Aro. Tüm o zarafeti sırlarının ortaya çıkma ihtimaliyle kaybolmuş görünüyordu. Kan kırmızısı gözlerini Demetri'ye çevirdi.
"Leonardo'yu bana getir." bakışları buğuluydu.
"Emredersin sahip."
Demetri çıkmaya hazırlanırken durdurdu onu Aro "Ve sakın ola ne onu ne de bebeği incitme, biricik dostuma zarar gelmesini istemiyorum."
&
Leonardo saatlerdir kucağındaki bebeği seyrediyordu. Nefes alış verişi, gözbebeklerinin hızla hareket edişi ve minicik elleriyle kavradığı parmağı... Taş kadar sert dudaklarını bebeğin alnına değdirip çekti, incinmesini istemiyordu asla. O artık onun bebeğiydi, hayatı... Yüzyıllardır anlamsız sürüp giden bu yaşamında ilk kez bir anlam bulabiliyordu. Bu bebek ona hediyeydi, asla yeri doldurulamayacak bir bebek.
Bebeğin annesini düşündü. Gücü daima korkutmuştu kendisi gibi alt edilemez bir ölümsüzü bile. Fakat ölümü durdurmamıştı. Değil köyü tüm dünyayı istese paramparça edecek o kadın, ölüme boyun eğmişti. Bebeği için... Her kim olursan ol, ister canavar isterse hayvan, annelik değişmiyordu. Babalık da kutsaldı peki ya annelik?
Bir koku hissetti önce. Bir vampirin kokusu. Kilometrelerce öteden ulaşıp burnuna çarpan bu koku, Demetri'den başkasına ait değildi. Tek başınaydı üstelik. Saniyeler sonra karşısına dikildiğinde Demetri şaşırdı Leonardo'nun kollarında tuttuğu bebeğe ve bir ağacın altında birbirlerine sokulmuş hallerine...
"Beni Aro gönderdi."
"Biliyorum." dedi Leonardo sükunetle. "Sırrımız açığa çıkmayacak merak etmesin. Orada sırrımızı açığa çıkaracak tek bir nefes bile bırakmadım."
"Bunu da biliyorum Demetri." ayağa kalkarken gözünde ne korku vardı ne de bir başka duygu. Yalnızca babalık duygusu vardı ve eğer imkanı olsaydı yeri göğü inletirdi kalbinin hızla çarpışı. "Ama bebeğim.. bebek henüz çok küçük ve kilometrelerce yolu kat edemeyiz."
"Ama.."
Elini havaya kaldırdı, susmasını emrediyordu "Aro beni anlayacaktır, ona saygı ve sevgilerimi ilet. Bebeği güvenilir birine bıraktıktan sonra bizzat ziyaret edeceğim dostumu."
Demetri bu adamın kötü şanını herkes kadar iyi biliyordu, onu zorlayarak hayatına son vermesini beklemesinin de alemi yoktu. Saygıyla başını eğerken dudağına beceriksiz bir tebessüm yapıştırdı. Birkaç saniye sonra Demetri tamamen gitmişti. Aro'ya.
&
Leonardo yola çıkmadan önce saatlerce bebeğini öptü ve kokladı. Tüm ruhu babalık duygusuyla kaplanmıştı, mutluydu. Hayatında ilk kez mutluluğu tadıyordu. Bebeğini, Victoria'yı, alnından öperek kalktı ayağa, emanete ihanet etmekten sakınan bir kadına bıraktı bebeğini. Yalnızca bir gün için, fakat bu bir gün bile ona yüzyıllar kadar uzun gelecekti anlaşılan.
