Izem Alacalı. 16 yılı yetiştirme yurdunda geçmiş bir kız. Peki, aniden hayatına giren insanlarla nasıl baş edecek? Onları kabul edecek mi? Gelin birlikte oğrenelim :)
-------
NOT: Gerçek ailem krugusu değildir!!!
Selamlar. Tamamen eğlencesine yazılmış bir kurgudur. Mantık hataları ve yazım yanlışları ola bilir.
Iyi okumalar.
------------------------------
Sabaha gözümü birinin kolumu deşmesiyle açtım.
Tek gözümü açıp kolumu deşene baktım. Aynı yatakhaneyi paylaştığım kızlardan birisiydi. Uyandığımı görünce rahat bir nefes verip geri çekildi.
"Sonunda uyandın Izem ya!"
Sitemine karşı boş boş baktım yüzüne. Bakışlarıma karşı yüzünü buruşturup konuştu.
"Müdüre hanım seni çağırıyor. Hemen hazırlanıp gelsin dedi."
Kafamla onaylayıp yataktan kalktım. Kimse girmeden önce hemen lavoboya girip işlerimi hallettim. Yaz mevsimindeydik hava çok güzeldi. Üzerime rahat bir şeyler geçirip saçımı açık bıraktım ve odadan çıktım.
Biz ikinci katta kalıyorduk. Müdüre hanımın odası üçüncü kattaydı. Yukarı kata çıkıp müdüre hanımın odasının önünde durdum.
Müdüre hanım her zamanki duvar suratıyla koltuğunda oturmuştu. Karşısındaysa evli olduğunu tahmin ettiğim bir çift vardı. Onları görmezden gelip müdüre hanıma baktım. Benim konuşmayacağımı bildiği için söze girdi.
" Günaydın Izem. Lafı uzatmadan konuya girecem."
Ben sabırsızlıkla ne söyleyeceğini beklerken duyduğum sözler yere çakılıp kalmama neden oldu..
"Bu aile seni evlat edinmek istediğini söylüyor."
Yalandan gülümseyip devam etti.
"Bizde çok istiyoruz aslında senin gitmeni. Yani iyi bir aileyle gidip mutlu olmanı."
Söylediğini çok net anlamıştım. Açık açık 'kabul et ve defol' diyordu. Ben bu aileyi tanımıyordum bile nasıl evet derdim ki?
Müdüre hanım evet demem için beni gözleriyle tehdit ediyordu adeta.. Bir şey söylemeden kapını açıp dışarı attım kendimi.
Kendimi yurdun bahçesine atıp hemen bir banka oturdum. Gözlerimi yumup derin derin nefesler aldım.
Hayır, hayır şimdi olmaz hayır.
Yumruklarımı sıkıp gözlerimi açtım. Şimdi karşıya boş boş bakıyordum.
Ben Izem. Izem Alacalı. 17 yaşında, hayatı bu eski yurttan ibaret olan zavallı kız. Sessiz, sakin her şeye boyun eğen ve asla sesi çıkmayan o kız..
Hayatım hiçlikten ibaretti. Gözümü açtığım anda kendimi burda bulmuştum. Annem beni doğururken ölmüş. Babamsa... Babam ne vardı, ne yok. Yaşıyor mu, yaşamıyor mi hiç bir şey bilmiyordum. Yaşasaydı mutlaka beni gelip bulurdu, burda bırakmazdı diye teselli veriyordum bazen kendime. Kendimi kandırdığımın farkındaydım ama işte...
Ben düşüncelere dalmışken birisi omzuma dokundu. Irkilip kendimi geri çektim hemen. Baktığımda beni evlat edinmek isteyen aile vardı karşımda.
Onlara bakmayı kesip önüme döndüm. Geçip yanıma oturdular. Yine bir tepki vermedim. Onları böyle çıldırtıp, kaçıracağımı biliyordum. Bir iki defa daha yapmıştım bunu ve yine işe yarayacağına emindim.
Kadın konuşmaya başladı. Ona dönmesemde dinliyordum.
"Izem.. Biliyorum çok ani oldu, böyle bir şey beklemiyordun ama biz ciddiyiz kararımızda. Lütfen bizimle iletişim kurmayı dene ve bize şans ver lütfen.."
Sesi titreyerek konuşmuştu ve bu benim kendimi kötü hissetmeme neden olmuştu.
" Ve bizi sessiz kalarak kaçıra bileceğini düşünüyorsan yanlış düşünüyorsun küçük hanım."
Adamın konuşmasıyla şaşkınca ona döndüm. Nerden anlamıştı ki? Boğazımı temizleyip kısık sesle konuştum.
"Böyle bir şey yapmıyorum"
Ikiside gülerek bana bakarken ben daha yeni anlıyordum yapmaya çalıştığı şeyi. Beni konuşturmaya çalışıyordu.. Ve başarmıştı da.
Kaşlarımı çatarak adama bakmaya başladım. Gülerek ellerini kaşlarıma uzattı. Hemen kendimi geri çektim.
Temas sevmiyordum.
Biraz öyle oturduktan sonra kadın konuşmaya başladı.
"Izem.. Ne diyorsun bu konuya?" Yutkundum ve bu sefer kendimi konuşmaya zorladım.
"Ben.. Bilmiyorum. Yani, sizi daha tanımıyorum nasıl evet diyeyim ki?"
Kadın anlayışla gülümseyip konuştu. "Seni elbette anlıyoruz Izem. Ama bize izin verirsen sana kendimizi tanıttırırız. Emin ol pişman olmayacaksın."
O kendinden emin sesiyle konuşurken ben sadece bakmıştım. Geçen bir kaç dakikanın ardından dudaklarımı ıslatıp konuştum.
"Bakın, siz çok iyi insanlara benziyorsunuz ama ben istemiyorum. Tek isteğim 18 olup buradan kurtulmak. Buraya kadar gelip benimle uğraştığınız için teşekkür ederim ve kusura bakmayın. Hoşçakalın."
Bu sözleri söyleyip hemen ayağa kalkıp yurda doğru gitmeye başladım. Başımı yukarı kaldırınca kaşları çatık beni izleyen müdüre hanımla karşılaştım. Hemen önüme dönüp yurda girdim.
Yukarı çıkıp yatakhaneye geldim. Kahvaltı saati çoktan geçmişti ve bu durumda müdüre hanımın yemek yememe izin vereceğini düşünmüyordum. Okuldan gelirken aldığım bir kaç abur cuburu çıkarıp atıştırdım. Yatağıma geçip yarım bıktığım kitabımı okumaya başladım... ------------
Yıldıza basmayı unutma ☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
