Comploratio || Aemond Targaryen

Rozdział III - Konsekwencje cudzych działań

Następnego dnia warunki atmosferyczne nie do końca sprzyjały humorom niektórych mieszkańców Królewskiej Przystani. Wręcz przeciwnie, można rzec, iż były one odzwierciedleniem samopoczucia pewnych jednostek. Wiatr tarmosił czuprynami na lewo i prawo, a w międzyczasie co jakiś czas z pochmurnego nieba spadała delikatna mżawka. Starcy powiadali, że ewidentnie zanosiło się na porządną burzę. Natomiast nie zdawali sobie sprawy, że te słowa miały podwójne znaczenie - dosłowne i przenośne. Na burzę w pałacu zapowiadało się od poprzedniej nocy. Już wtedy się lekko chmurzyło. Sroga awantura wisiała w powietrzu. Pozostało tylko głęboko wierzyć, że zamiast krwi, faktycznie poleje się deszcz.

 Larys poruszał się nieżwawym krokiem po królewskim dziedzińcu, a właściwie to po prostu człapał. Niekiedy to i nawet ciągnął jedną ze swych kończyn za sobą po podłożu. Przez wzgląd na swoją przypadłość nie był w stanie w żadnym stopniu przyspieszyć. Nawet, jakby bardzo tego chciał. Jednakże nie ubolewał nad tym faktem jakoś szczególnie, ponieważ mimo iż nie mógł biegać, to mógł słuchać i myśleć. Może i nie miał zdrowych nóg, ale za to miał nad wyraz zdrowe uszy i rozumowanie. Pozornie rzecz śmieszna, bo praktycznie każdy człowiek je posiadał, ale nie każdy potrafił ich odpowiednio wykorzystywać. Larys zdecydowanie potrafił. 

Z daleka dostrzegł czuprynę ciemnych włosów i ich nosicielkę siedzącą na ławce, którą obrał sobie za cel tamtego wyjścia. Miał do niej pewien interes, którego za żadne skarby nie mógłby odpuścić. Prędzej nauczyłby się biegać. 

- Nie powinnaś teraz pracować? - na niespodziewany ton jego głosu dziewczyna, która była wyraźnie pogrążona w swoim wewnętrznym świecie, podskoczyła w wyniku zaskoczenia. 

Mężczyzna powolnym ruchem usadowił się obok niej na dębowej ławie. 

- Królowa kazała mi zaczerpnąć świeżego powietrza, bracie - odpowiedziała niezbyt entuzjastycznie. Nie trawiła go. Nigdy nie potrafiła znaleźć z nim wspólnego języka, nawet gdyby bardzo się starała. Z Larysem nigdy nie miała jakichś fantastycznych relacji, to Harwin był tym troskliwym starszym bratem, któremu można było wyżalić się z każdej najmniejszej głupoty. 

- A cóż cię tak stresuje? - obrócił głowę w jej stronę, po czym przyjrzał się jej twarzy. Oczy miała podpuchnięte i podkrążone, jakby przepłakała pół nocy, a cerę jeszcze bledszą niż zazwyczaj. Widział, jak nerwowo przełknęła ślinę, zanim wysiliła się na odpowiedź, którą swoją drogą znał.

- Miałam gorszy wieczór - zaczęła niepewnie, usiłując usunąć sprzed oczu sceny z poprzedniego wieczoru - Obawiam się, że rozkłada mnie jakaś choroba. - i faktycznie tak wyglądała. Zdecydowana większość ludzi od razu by jej w to uwierzyła, zakładając początki jakiejś grypy, ale Larys zawsze miał oczy na karku. Nawet nie musiał się jakoś szczególnie o to starać.

- Dobrze, że tylko tyle, bo wiesz, siostro, doszły mnie dzisiaj z rana okropne słuchy... - oznajmił zachęcająco z ewidentnie udawaną troską w głosie. Po tylu latach już mogła to wyczuć bez większego problemu. Gdy wypowiedział te słowa, Delaney obróciła do niego głowę z pytającym spojrzeniem. Dostrzegł w jej oczach jeszcze większe podenerwowanie. 

- Jakie słuchy? - spytała pospiesznie. - Co słyszałeś? - próba zachowania odpowiedniego fasonu zakończyła się małym niepowodzeniem. Miała udawać niewzruszoną, poważną personę, a wyszła na ciekawskiego dzieciaka. 

- Ponoć widziano cię, jak wychodziłaś późnym wieczorem z sypialni księcia Aegona z niezbyt dokładnie.. jak to ująć? - zastanowił się na krótką chwilę, żeby wprawić dziewczynę w jeszcze większe skonfundowanie. - Z niezbyt dokładnie założonym odzieniem. 

- To muszą być jakieś brednie, bracie. - wyraz jej twarzy jakby złagodniał, mimo że w środku poczuła się zagrożona. - Przyrzekam ci na naszego ojca, że wczorajszą noc, jak i każdą poprzednią, spędziłam u siebie.