Verlaten in verdriet

29 juni

POV: Matthy

Ik stap mijn bed uit en voel gelijk een vlaag verdriet. Vandaag is ze jarig, vandaag is de dag dat ze 4 jaar geleden is gekidnapt. De tranen springen in mijn ogen.

Ik loop met mijn hoofd naar beneden naar de jongens, we wonen nu ongeveer een jaar samen. Alleen Raoul weet het. Alleen hij weet wat er met me aan de hand is. Hij trekt me in een knuffel en fluistert in mijn oor: "Ik weet t Mat, ga maar naar boven ik breng zo wel wat eten."  Ik knik en loop naar boven. Eenmaal boven spring ik op mijn bed een begin te huilen, ik kan niet stoppen, ik mis haar zo. Mijn kleine Mila. Ik schrik uit mijn gedachten als ik iemand op mijn deur hoor kloppen, "Ik ben het." zegt Raoul. "Binnen." roep ik met een trillerige stem.
De deur ga open en Raoul gaat op mijn bed zitten en doet zijn armen open, ik ga er in liggen.

POV: Koen

Ik zat gewoon rustig met de jongens te praten over de opnames van morgen, we willen namelijk voor een samenwerking in de horeca gaan werken. Ik en milo zaten te discussiëren over niks toen ik Matthy naar beneden zag komen, hij was bleek en had rode ogen, alsof hij gehuild had. Ik tikte Milo aan die  hard aan het lachen was en hij keek me raar aan. Ik zag Roel matthy in een knuffel trekken en iets in zijn oor fluisteren, toen liep Mat weer naar boven. Roel liep de keuken in om een eitje te bakken, voor Mat denk ik, dus ik liep naar hem toe. "Roellie?" vroeg ik rustig (en als ik het zelf mag zeggen lief). "Ja" zei hij, hij veegde nog snel een traan weg en draaide zich toen met een geforceerde glimlach om. Ik vroeg wat er aan de hand was met Mat en hij zei dat hij het zo wel aan iedereen zou vertellen en liep toen met het eitje naar boven. Ik was enorm in de war.

POV: Raoul

Het is 29 juni, de dag dat Mat Mila kwijt raakte.  Hij ligt nu in mijn armen, zijn ademhaling is regelmatig dus hij slaapt. Ik leg hem voorzichtig op een kussen en loop zachtjes naar beneden, daar zie ik de jongens op een rijtje zitten. Volgens mij weten ze niet zo goed hoe ze zich moeten gedragen want ze zitten allemaal een beetje ongemakkelijk voor zich uit te staren. Robbie ziet me lopen en tikt Milo en Koen aan die allebei iets rechterop gaan zitten. "Zitten jullie hier al de heletijd? ik was bijna een half uur boven." Zei ik "Ja" zei koen "nee" Zeiden Robbie en Milo. "Wat is er aan de hand? wat is er aan de hand met Mat?" Zei Koen een beetje in de war. Ik vertelde het verhaal over Mila en ze keken me allemaal geschokt aan, Milo stelde voor om vanavond alvast te beginnen bij het hotel om Mat een beetje af te leiden. Ik vond het een goed idee dus ging naar Mat zijn kamer, en liep naar binnen. Hij zat als een soort hoopje verdriet op zijn bed, het brak me hem zo te zien. "Hé Brietje"  Hij keek op "Kom."  zei ik " We gaan je tas inpakken, we gaan namelijk vanavond al filmen." "Even er tussenuit." Hij knikte en stapte uit bed.

POV: Matthy

Ik stapte uit bed en hielp Raoul mijn tas in pakken, je zou zeggen dat hij mij zou helpen omdat het mijn tas is, maar ik had niet de energie om veel te doen. "Weten ze het?" vroeg ik opeens, geen idee waar het vandaan kwam. Roellie knikte, hij zei dat hij het net had verteld en dat Milo voorstelde om vanavond al te gaan. Ik was opgelucht maar toch ook weer niet, ik wilde niet dat ze medelijden met me hadden, maar toch was er wel weer wat meer ruimte om te ademen. Ik vroeg aan Raoul of hij me even naar mijn oude huis wilde brengen, ik wil er namelijk graag zijn voor mijn ouders en mijn broertjes. Hij stemde in en ik ging me even klaarmaken. Ik weet dat ze hoogstwaarschijnlijk overleden is, maar ze hebben haar (nog) niet dood aangetroffen. Dus misschien, heel misschien leeft ze nog. De politie heeft het opgegeven en nu staan we er alleen voor. Maar ik wil niet opgeven. Ik wil haar niet opgeven.

Als het nog niet helemaal duidelijk is, Mila is mijn zusje ze is vandaag 15 geworden. ze was 11 toen ze werd meegenomen (gekidnapt), op haar verjaardag dus. Mijn moeder geeft altijd een klein feestje met de familie omdat ze altijd zo'n gezellig feestbeest was en "Omdat ze dat zou hebben gewild", Tenminste dat zegt mijn moeder altijd.

Ik was klaar en liep zonder gedag te zeggen naar de auto. Roel reed naar mijn moeder en zei dat hij me om half 5 kwam ophalen, het is nu 1 uur dus dat red ik wel.

TIJDSKIP - de bankzitters zijn onderweg naar het hotel.

POV: Robbie

We zijn onderweg naar het hotel, Mat is inslaap gevallen op mijn schouder en beweegt een beetje onrustig. "Mat?" "Mat word wakker" zegt milo "MATTHY!" " Mat adem in adem uit het is maar een nachtmerrie.", Mat schiet omhoog en kijkt verdwaasd voor zich uit.

POV: Matthy ( de nachtmerrie )

"Kijk sint maarten" zegt Mila lachend op de schommel. "Even niet!" roep ik geïrriteerd. dat was niet een slimme actie want mila schrikt en valt van de schommel, het viel me niet eens op ik was aan het bellen met Lena, De enige die het snapte als ik even ruzie had met mijn moeder. Ik zat fout, dat weet ik maar het werd me gewoon even te veel. Ik hoorde een gil achter me, Ik keek rond en ze was weg.

MILAAAA! MIEL! DONDERWOLK WAAR BEN JE!

Ik zag een beeld, iets wat ik nooit meer vergeet
( dit deel is niet echt gebeurd dit is alleen Matthy zijn verbeelding )
De rug van een grote sterke man, voor hem zat mila. Bond en blauw, ze zag er heel slecht uit. Ik schreeuwde, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Een knal. Daar lag ze, zonder enig leven. "Mat" "Mat word wakker" "MATTHY!" " Mat adem in adem uit het is maar een nachtmerrie.' Ik schiet omhoog

💕Hey mopjes, ik wilde dit eigenlijk niet uploaden omdat erg twijfelde aan mezelf en mijn schrijfkunsten maar YOLO. (Dit is btw het aller eerste wat ik ooit heb geschreven kwa verhaal)
XXX de schrijfster💕