Seungmin gerginlikle çaldığı kapının ardından çıkan çalışana bakıyordu. Kıyafetlerinden anlaşıldığı kadarıyla bu belliydi.
"Christopher burada mı?"
Ayakları geri gitmek için can atsa da ne olursa olsun emindi seungmin. Küçükken komşu olup ne kadar yakın olsa da chan'ın değişimleri ve küçüklük arkadaşını arzulaması sonucu tamamen konuşmaları kesilmişti.
Ta ki, geçti bu duygular derken chan'ın hissettiği duygulardan fazlasını hissettiğini söylemişti.
O zaman'dan sonra birbirlerine temas etmekten kaçınamasalar da şu an onu merak ederek kendine işkence etmeye dayanamayarak gelmişti.
"Elbette efendim, kendisine haber vermeli miyim?"
Seungmin hızlıca hayır anlamında kafasını sallarken direkt eve girmiş arkasındaki çalışanı umursamadan ezbere bildiği odaya doğru gitmişti.
Merdivenlerden ikişer şekilde atlarken altına giydiği jean ve üstündeki örgülü kazakla oldukça klasikti.
Siyah kapının önüne geldiğinde derin bir nefes alamadan edemedi küçük oğlan, bekleyemeden kulpu çevirip kapıyı açtığında yarı çıplak bir şekilde, yüzünde yara bere ile uzanıyordu.
Seungmin korkuyla kapıyı kapatıp hızlıca chan'ın yanına giderken içine çektiği kokuyla kimin geldiğini anlayarak yatakta oturur poziyona gelmişti.
Chan yüzünü avuçlayan ellerle heyecanlanırken, "ne oldu sana? Kim yaptı bunu? Chan.. canın acıyor mu?" Endişeyle sorulan sorulara da tebessüm ediyordu.
Kalbi yerinden çıkabilirdi, sevdiği oğlanın tekrar bu kadar yakınında olması onu öldürebilirdi.
Chan "İyiyim," diyerek kafasını seungmin'in omuzuna yaslamış ellerini onun beline yerleştirmişti. "Babam sana yazıp, seni rahatsız ettiğimi öğrenince biraz tartıştık."
Seungmin duyduğu cümleyle nefesi kesilirken ona sokulan çocuğun saçlarını okşamaya başlamıştı. O da emindi başta rahatsızdı çünkü eskisi gibi hissetmek istemiyordu, ona aşık küçük çocuğa dönmek istemiyordu ama fark etmişti ki hâlâ o çocuktu.
Seungmin boynunda hissettiği ufak ıslaklıklar ve öpücükler sayesinde dili çözülmüş gibi konuşmuştu. "Beni rahatsız etmiyorsun, chan bu nasıl mümkün olabilir ki? İmkânsız ben seni.." Nefesi kesildiği için soluklanırken chan kafasını omuzdan çekmiş yüz yüze gelmelerine sebep olmuştu.
"Seni seviyorum seungmin, çocukken de seviyordum şimdide çok seviyorum yaşlanınca bile çok seveceğim seni. Sensiz yapamıyorum her gece rüyalarıma giriyorsun, beni bu lanet evde bırakıp gittiğinden beri iyi değilim."
Seungmin burnunun sızlamasıyla göz yaşlarının yanaklarından süzülüp gitmesine izin vermişti. "Ama sen, sen öğrendiğinde sana aşık olduğumu seni istediğimi benimle konuşmadın, tüm kapıları yüzüme kapattın-" chan seungmin'in sözünü keserek ellerini ağlayan çocuğun sırtına yerleştirip hafif hafif okşamaya başlamıştı.
"Korktum, tek sebebi buydu seungmin korktum. Eskisi gibi hissetmezsen ya da benim meleğim beni bırakırsa diye çok korktum. Baksana şu halime sen yokken kaybolmuş gibiyim bebeğim."
Seungmin chan'ın sözleriyle birlikte daha da ağlamaya başlarken elini yaralı çocuğun ensesine atıp kendine çekip sarılmıştı.
"Seni seviyorum aptal, çok seviyorum öyle çok ki benimle konuşmayı kestiğinde nefes alamadım, ölmüş gibiydim, tek isteğim sendin. Benim tek isteğim sensin chan."
Seungmin uzun zaman sonra doyasıya chan'ın kokusunu içine çekerken ağlamaya devam ediyordu, o kadar özlemişti ki cinsel arzudan deli divane aşık olduğu adamdı chan. Öyle ki ayrı kaldığı zamanlar tek hayali sıkıca sarılmaktı koca oğlana.
Chan seungmin'in yanağından öpüp kollarından ayrılmıştı. "Bundan sonra hep benimle olmaz zorundasın, seni kimseye vermem, benden uzak kalmana izin vermem, gerekirse seni bu odada benimle hapis ederim."
Seungmin chan'a gülmeden edemezken oturduğu yerden yükselip chan'ın bacaklarının üstüne oturmuştu. Chan kucağına gelen seungmin'le elini direkt bacağına atıp kendine çekmişti.
"İzin verme, bende bunu istiyorum ya chan.. bundan sonra hep benimle ol."
