Ghost, hoever gaat liefde?

Proloog

Daar stond ik dan. Sommige mensen keken geërgerd naar me, anderen keken medelijdend naar me. Ik merkte het nauwelijks. Zij snapten me niet. Natuurlijk snapten ze me niet. Je moest de gave hebben om me te kunnen snappen. Alleen had niemand de gave, behalve ik. Ik wilde iemand hebben die me snapte. Iemand die buiten de hele situatie stond. Iemand die dit gebeuren objectief kon bekijken. En terwijl het groepje dat om me heen stond over me begon te fluisteren, zag ik hoe ze hém vastbonden. Hoe ze hun wapen optilden. Hoe ze elkaar een kwaadaardige, vrolijke blik toewierpen, vol van het plezier om hem te vermoorden, om mij pijn te doen en om hun plan voort te zetten. De mensen om me heen zagen hem niet. Ze konden hem niet zien. Alleen mensen met de gave konden hem zien. Hij ging dood. Opnieuw. Door deze gedachte hield ik het niet meer. Ik zakte door mijn knieën en snikte een keer luid. Toen voelde ik een klap op mijn achterhoofd en werd alles zwart.