ရဲသွေးသစ် နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၅နာရီတောင်ကျော်နေပြီလေ။
နေ့လည်က သူကြီးနဲ့ အလိုးခံပြီးတော့ အနည်းငယ် ပင်ပန်းအားလျော့သွားလို့ တရေးအိပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
တောင်ပေါ်ရွာလေးကို ရောက်တာဖြင့် တစ်ပတ်မရှိသေးဘူး။
နှစ်ခါတောင် အလိုးခံလိုက်ရတဲ့ ရဲသွေးသစ် သူ့ကိုယ်သူ မကောင်းသလိုပင် ခံစားရသည်။
ဆရာတစ်ယောက်ဆိုတဲ့ဖက်ကနေ တွေးလိုက်ရင် နည်းနည်း ရှက်ပေမဲ့ တစ်ဖက်ကနေ ကြည့်ပြန်တော့လည်း သူ့လိုအင်ဆန္ဒတွေ ပြည့်စုံပြီး ကျေနပ်မိသလို။
ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ် ရဲသွေးသစ် ကျေနပ်တာကတော့ အမှန်မို့ ဆရာက သပ်သပ် ၊ အလိုးခံတာက သပ်သပ် ၊ သူ့အကန့်နဲ့သူ လို့သာ ဖြည့်တွေးလိုက်သည်။
" ကောင်လေး ၊ ထမင်းစားကြရအောင်။ "
" ဗျ ၊ ဟုတ် ဟုတ်။ "
အခန်း အပြင်ဘက်ကနေ အန်တီ ဒေါ်မြင့်စိန် လာခေါ်လို့ ရဲသွေးသစ် အခန်းထဲကနေ ချိနဲ့ ချိနဲ့ ဖြင့်ထွက်လာကာ မီးဖိုခန်းဆီ လာလိုက်သည်။
" ကောင်လေး ၊ လာ။ "
သူ့ကို မြင်တော့ ဦးသာအေးက ပျော်ရွှင်ပြုံးစိနေသည်။
နေ့လည်က အ၀လိုးထားပြီး ကျေနပ်နေမှတော့ မပျော်ဘဲ နေမလားလို့ ရဲသွေးသစ် တွေးမိသည်။
ရဲသွေးသစ် မြင့်သာအေး ဘေးနား ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။
" အကို ၊ ဒီနေ့ ဘာဟင်းချက်တုန်း။ "
ရဲသွေးသစ် ဘေးနားက မြင့်သာအေးကို ပြုံးရင်း မေးလိုက်သည်။
" ဟို ဟို ၊ ဒီနေ့တော့ ကန်စွန်းရွက်သုပ်ဘဲ ကြော်ဖြစ်တယ် ၊ ဟာ... မှားလို့ ၊ ကန်စွန်းရွက်ကို ကြော်ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ ကြက်သားသုပ် ရယ် ၊ ဒါပါဘဲ။ "
ဒီနေ့ညနေ မြင့်သာအေးက အရင်လို သူနဲ့ စကားတွေ မများ ၊ ငြိမ်ကုတ်နေတာကို ရဲသွေးသစ် ခံစားနေမိသည်။
အခု ဟင်းမေးတာတောင် စကားက ထစ်ငေါ့ ထစ်ငေါ့နဲ့ မှားသေးတယ်။
" စားကောင်းမယ့်ပုံပဲ။ "
ရဲသွေးသစ် ဟင်းတွေ ထည့်စားသလို အကြီးဖြစ်သူတွေကိုလည်း ဟင်းတွေ ထည့်ပေးဖြစ်သည်။
သူ ဟင်းထည့်ပေးရင် မြင့်သာအေးက မျက်နှာပျက်သလိုဖြစ်ကာ လှုပ်စိ လှုပ်စိနဲ့။
