“ ညီ ၊ ဈေးလိုက်မလား။ ”
မြင့်သာအေး မီးဖိုချောင်ထဲကနေ ရဲသွေးသစ်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ တော်ပြီ ၊ ကိုမြင့်သာ။ ကျွန်တော် ဒီနေ့ နေရထိုင်ရတာ ညောင်းညာနေလို့။ ”
ဦးသာအေးက ရဲသွေးသစ်ကို ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်လိုက်ရင်း
“ ကဲပါ ၊ ကောင်လေးက မလိုက်ဘူး ဆိုလည်းသားတို့ဘဲ အေးဆေးသွားကြပါ ၊ အဖေ ကောင်လေးကို အဖော်လုပ်ပေးလိုက်မယ်။ ”
ပြုံးစိစိနဲ့ အဖေကို ကြည့်ရင်း မြင့်သာအေး မအူမလည်တွေဖြစ်နေသည်တော့ အမှန်ပင်။
အဖေက မနေ့က ကိုက်ခဲနေပြီး ဒီနေ့ကျမှ လန်းဆန်း ပြုံးပျော်နေလို့ဖြစ်သည်။
ဈေးအသွားကိုလည်း တမျှော်မျှော်နဲ့ ၊ ဘာတွေများ လျှို့ဝှက်ထားလဲ မသိ။
ခဏနေတော့ မြင့်သာအေးလည်း ရဲသွေးသစ်ကို မခေါ်တော့ဘဲအမေဖြစ်သူနဲ့သာ ဈေးသွားတော့သည်။
~~~~
ဦးသာအေးလည်း မြင့်သာအေး ထွက်သွားတာနဲ့ ရဲသွေးသစ် အခန်းဆီ အပြေးသွားတော့သည်။
“ ကောင်လေး ၊ ညောင်းညာနေတယ်ဆို။ ”
“ သူကြီးကြောင့်လေဗျာ။ ”
“ ဟော ၊ ဦးလေးကြောင့်လား။ ”
“ သူကြီးရဲ့ လီးက ကြီးတော့ ကျွန်တော့်ဖင်နာပြီး ဒီနေ့ကျ ညောင်းညာနေရော။ ”
“ ဦးလေးကြောင့်ဆိုတော့ ဦးလေးဘဲ တာ၀န်ယူပေးရမှာပေါ့ ၊ ဆေးတောင် အဆင့်သင့်ဖြစ်နေပြီကွဲ့။ ”
ဦးသာအေး ပြောရင်း ရဲသွေးသစ်လက်ကို ဆွဲကာ သူ့ပုဆိုးအောက်က ဖောင်းကား တင်းမာနေပြီဖြစ်တဲ့ လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“ သူကြီးဗျာ ၊ ဖင်နာနေလို့ပါဆို။ "
“ ဒါမျိုးက နှစ်ခါလောက်ဆို ပျောက်ပြီ ၊ မယုံဘူးဆို စမ်းကြည့်။ ”
ပြောရင်း ဦးသာအေးက သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြလိုက်တော့ လီးတုတ်ကြီးက ငိုက်ထွက်လာသည်။
ရဲသွေးသစ် လီးမြင်တာနဲ့ တံတွေးတွေတောင် မျိုချနေမိသည်။
“ ဈေးတောင် မလိုက်ဘဲ ဦးလေး အခန်းထဲ လာဖို့ စောင့်နေတာမလား။ ”
