Waarom accepteer je ons niet?//mitthy

ꕺ vergeven

Pov Milo

Ik zit bij matthy, iedereen voelt het zelfde, stress. Raoul blijft matthy zijn pols vast houden om zijn hartslag te checken tot de ambulance komt. Robbie aait met zijn hand over je rug heen om me te kalmeren maar niks helpt, Koen staat met trillende handen naar ons te kijken, ze ogen lijken leeg..? Zonder ziel. Ik dwaal af in Koen ze houding en zijn lichaamstaal maar het word verstoord door de ambulance die onze oprit op komt rijden. Koen rent naar de deur als hij het ook hoort en ziet. Ze rennen naar binnen en nemen matthy mee in de ambulance, vorige keer mocht er nog iemand mee maar voor dat ik het wist waren ze weg met mijn Matt. Ik sta voor de deur als de ambulance ons terrein weer af rijd met sierende serenes. Mijn ademhaling komt weer tot rust en ik ook, matthy is veilig ze gaan hem helpen. "Gaat het Milo?" Vraagt raoul, "ja hoor.." antwoord ik, ik hoor Koen oppeens een beetje snikken naast me, ik draai rustig me hoofd naar hem en hij kijkt naar beneden maar ik zie de tranen op de stenen vallen. "Het spijt me.." fluistert hij zacht, zo zacht dat ik het amper kan horen, voor dat ik wil vragen of hij het kan herhalen begint hij weer met praten. "Het spijt me zo verschrikkelijk erg.." ik wil boos zijn, ik wil hem uitschelden, ik wil hem in elkaar slaan. Maar ik doe het niet, "het komt goed Koen.." fluister ik terug en leg een hand op ze schouder, "ik meen het zo erg, ik weet niet wat mij bezielt.." zijn ademhaling word ietsje sneller en meer tranen rollen over zijn wangen heen, hij begint meer te ratelen over hoe erg hij het vind en hoe sorry hij zich voelt, dus ik stop hem. "Koen! Rustig! Het is oké.." zeg ik als ik allebei zijn schouders pak om hem even wakker te schudden. "Het komt goed het is oké" zeg ik als hij me eindelijk aankijkt. Hij veegt zijn tranen snel weg en geeft me een knuffel. "Sorry Milo.." fluistert hij nog in me oor.
——————————————————————
Pov Koen

We krijgen een belletje als we mogen komen en iedereen zit vol spanning in de woonkamer te wachten op het belletje, ik vind mezelf zo dom waarom luisterde ik niet naar iedereen, nu heb ik het allemaal verpest. Ring ring, de telefoon! Raoul staat snel op en pakt de telefoon, "hallo met raoul van de graaf" zegt raoul door de telefoon heen, ik hoor zachtjes wat gepraat maar ik kan niet plaatsen wat ze zeggen, "mhm.. ja, mogen we op bezoek komen?" Vraagt raoul, "top dankje en tot later!" Zegt raoul na een kort gesprek van 2 minuten en hangt dan op, "en??" Vraagt Milo bezorgd. "Kom we stappen nu de auto in we mogen op bezoek" antwoord raoul. Milo rent naar de voordeur en pakt zijn auto sleutels uit de kast in onze gang. "Kom!" Roept hij met een glimlach en rent dan naar ze auto, we rennen er achteraan en ik ben zo blij dat we matthy mogen zien!!
Na ongeveer 20 minuten rijden komen we aan bij het ziekenhuis.
Milo parkeert de auto en iedereen stapt met vaart uit, iedereen wilt matthy zo snel mogelijk zien en wil weten hoe het met hem gaat, maar toch ben ik echt bang wat als hij me nooit meer mag? En dat hij me haat en mij eigenlijk gewoon weg wilt, ik voel me zo schuldig voor wat ik gedaan heb en wat ik allemaal tegen hun gezegd heb. Ik heb ook zo veel haat berichten van iedereen gekregen online vooral op die story, en het begon me te laten twijfelen over mijn eigen mening. Is het nou echt zo vies dat twee mensen van elkaar houden?
——————————————————————
Pov matthy

Ik lig in een ziekenhuisbed met een verpleegsters naast me die zit op een stoel op haar telefoon, ik zucht ik ben nu al 10 minuten wakker en het voelt echt leeg en depressief hier, niemand praat en deze kamer is super leeg met alleen maar witte saaie muren. Ik besluit om te vragen over bezoek, "Uhm..mag er bezoek komen?" De verpleegster kijkt op en zegt: "oh ja iemand van de graaf komt zo op bezoek" zegt ze ongeïnteresseerd en kijkt dan weer naar haar telefoon, "van de graaf?!" Zeg ik blij, dat moeten wel de jongens zijn! Denk ik, "ja kon je me niet horen ofzo?" Zegt ze chagrijnig. "Oh ja sorry.." zeg ik ietsje zachter, "oh daar zou je ze hebben" zegt ze als ze opstaat en naar de deur loopt, "er is een knopje aan u linker kant, klik daar op als u me nodig heeft" zegt ze voor dat ze de kamer verlaat en Milo, robbie, raoul de kamer in sprinten. Een glimlach verschijnt op me gezicht als ik Milo zie, "Matt!" Roept hij terwijl hij me een knuffel geeft, ik grinnik een beetje, "hoe gaat het??" Vraagt hij met een bezorgde stem, "wel goed hoor, ik heb nu nergens last van" "oo gelukkig" zegt raoul, achter raoul verschijnt Koen opeens. "Sorry..matthy" zegt hij zacht als hij dichterbij het bed komt. "Het spijt me zo erg, ik weet niet wat me bezielt" zegt hij nu ietsje harder, ik ben zeker nog boos, en ik zou hem niet zomaar vergeven maar iets in mij zegt dat hij het echt meent, dus ik besluit hem te vergeven. "Het is oké Koen, ik vergeef je" zeg ik als ik glimlach naar hem. Koen kijkt me verward aan "Serieus?" vraagt hij, "ja, we zijn allemaal mensen en iedereen maakt fouten, jij ook" zeg ik en Milo glimlacht naar me en pakt me hand vast. "Omg dankje ik weet echt niet wat ik zonder jullie moet doen en ik wil jullie echt niet kwijt door mijn domme acties" zegt Koen opgelucht, robbie en raoul grinnikten een beetje, "komt goed maatje we zouden je nooit zomaar verlaten" zegt raoul "alleen als je me nog een keer dikke smurf noemt dan wel" zegt robbie daar achter aan, iedereen moet lachen en ik ben zo blij dat Koen ons nu eindelijk begrijpt en accepteert. Alles komt uiteindelijk goed.
——————————————————————
1036 woorden
Leuk dat ik beloof om zo snel mogelijk een nieuw deel te uploaden en dan het voor 2 maanden niet doe😭 maar hier ben ik weer! Ik ga zo nog een deel maken en dat word het laatste deel!! Ik doe nu al meer dan een jaar over dit boek en ik denk dat het tijd is om hem af te ronden dus ja laat weten als je hier al sinds het begin was!! 🫶🏼
Kusjes van mij