Bruise
Saturday past like a whirlwind. Hindi ko inaasahan na may ikasasaya pa pala ako maliban sa pagbabasa. Since I was a kid, I have always wanted to read for the reason that I love to escape the reality that has given to me. I didn't know why but I guess it is because that reality is heavy for me to take.
I look at the ceiling of my room. It's sunday. I don't have any plan on going out today. So, I would just be here, in our house, deciding what would my destiny here.
Bumalik ako sa pagtulog dahil mahaba ang naging araw ko kahapon. Yesterday was great but my battery was drained. Sa court palang ang sakit na ng katawan ko. Kaya nagpapahinga ako ngayon kasi baka magkasakit na naman ako. Mahirap na, graduating pa naman ako.
Mahimbing akong natutulog ng may narinig akong nag-uusap sa labas ng kwarto ko. May mga tao na naman. Hindi ko na sana papansinin at babalik nalang sa pagtulog ngunit biglang gumawa ng ingay ang aking tiyan. No, way.
I tried to divert my hunger by going back to sleep but ut wasn't effective. My stomach was growling and it's painful. Nagugutom na talaga ako. I don't have a choice but to go downstairs.
Nakailang buntong-hininga ako bago napagdesisyonang bumangon na. Naligo muna ako at nagtootbrush sa common bathroom dito sa taas bago bumaba.
Bumaba ako at hindi pinansin ang mga taong nandoon. Gutom na gutom na ako kaya't magaalmusal muna ako bago makipagsalamuha sakanila.
Napansin kong mga kapatid at pamangkin ni mama ang narito. This won't be good. I sighed. Hindi kita kung sino ang bumababa mula sa itaas dahil ang hagdan namin ay mula kusina at hindi sa sala. Dumiretso akong kusina at nagtimpla ng gatas bago nag toast ng bread.
Hindi nga nila ako napansin, napansin kong nasa garahe ang mga matatanda at iyong mga pinsan ko naman ay naglalaro sa labas o di kaya't busy sa kani-kanilang cellphone roon sa sala namin. That's good for me since I don't like sharing a conversation with them. I mean, I don't hate them. It's just that their air isn't good. I feel it.
The morning went well. Kagaya ng sabi ko, hindi nila ako napansin na bumaba kaya naman naging magaan ang umaga ko. Pagkatapos kukain ng agahan ay nagluto ako ng pancit canton at kumuha ng chips sa pantry namin para sa snacks ko. Inayos ko naman ang lunch ko para sa taas nalang ako kumain at hindi na bumaba pa.
Napabuntong-hininga ako ng natapos sa paghahanda ng hindi nila napapansin. Good weekend indeed. Tinignan ko ang tray na naglalaman ng pancit canton, chips at isang canned na coke para sa snack ko at spaghetti, chicken at hatdog naman para sa lunch ko. Dinala ko na iyong tray na naglalaman pagkain sa kwarto ko. By that, I'm alive.
Nagmovie marathon ako gamit ang aking laptop habang kumakain ng chips. Kakatapos ko lang kumain ng lunch at hanggang ngayon ay wala ni isang kumatok man laang da kwarto ko. I was happy, at first, dahil iyon naman ang gusto ko ngunit habang tumatagal ay nalulungkot ako. They wouldn't budge me here just so I could interact with them.
Sanay na ako. Yeah, sanay na ako. I kept reminding myself. Sanay na ako na hindi nila pansinin kapag may family gathering. Sanay na ako na kapag nakikita ako nila ay sasaktan lang nila ako. Sanay na akong umiwas para hindi magkagulo, para hindi maipit si papa. Para kay papa.
Ngumiti ako at hindi namalayang nakatulog na pala habang iniisip iyon. Ang himbing ng tulog ko na hindi ko naramdamang bumababa na pala iyong araw. Nagising akong wala ng araw sa labas. Ngunit ang ingay pa rin sa baba sinyales na nandito parin sila.
Nag-inat muna ako bago tumayo. Linigpit ko iyong pinagkainan ko na nasa bedside table at linagay iyon sa tray bago bumaba. Diretso akong sink para hugasan iyong ginamit ko.
