Descendants' Legacy

THREE

Maingay. Magulo. Madaming tao.

Pero maganda

Ito ang bumungad saakin pagkaapak ko sa Athens, the heart of Mageia.  More like the throbbing, overcrowded aorta of a giant, chaotic beast.  I mean, it's beautiful, I'll give them that. But beautiful in a my-eyes-are-watering-from-the-exhaust-fumes kind of way

Ito ang pinakacentro ng buong Mageia. Then there's Lumina, the modern city.  Like, they have the same infrastructure as Athens.  Sumunod dito ang Astral. Hindi ito ang pinakamalaki kumpara sa natitirang mga lupain pero ito ang pinakamalaki ang populasyon. Land full of Mystics, ika nga. 

And then there's Alba.  The poor land.  I'm not even kidding.  I heard they have the most records of robbers in the whole Mageia.  It's a tough life, but hey, at least they're not stuck in Celestia.  My home.  The rich land.  Where everyone's so rich they've forgotten how to have fun.  It's basically a giant, gilded cage.

Anyway, andito na ako sa Athens. Hindi ito ang unang beses kong makapunta rito, pero kahit ganon ay hindi ko parin maiwasang mamangha sa lugar na ito.  The buildings are so tall they make me feel like a tiny, insignificant ant.  The food, though?  That's a different story.   I could live off of Athenian street food alone, no problem.

Tahimik akong naglalakad sa maingay na kalsada, trying to ignore the guy who's trying to sell me a lucky charm. Seriously, who needs a charm when you're the descendants of Hades? Mula sa kinatatayuan ko ay nakita ko na ang napakalaking gate ng akademiya. At sa kabila ng napakagandang gate na ito, ay nararamdaman ko ang sobrang kapal na kapangyarihan. More like a protective barrier around the academy.

Akmang maglalakad na ako diretso sa gate, nang may maamoy akong kakaiba, waffles.  Sweet, fluffy, delicious waffles.  My inner child screams with joy.  I'm a sucker for a good waffle.

"Bili na, magandang binibini!"  A tiny voice chirps from behind me.  I turn around, but there's no one there.  "Andito ako, binibini" narinig ko muli ang maliit na boses, mas malapit na ngayon ang tunog

I almost jumped out of my place nang sumulpot ang maliit na bata sa harapan ko. Mukha lamang siyang sampung taon.  He's wearing a stained apron and a chef's hat that's way too big for his head. 

"I want waffles"  Nakangiti itong tumango saakin, and within minutes, he's handing me two perfectly made waffles.

"Limampu lamang, binibini" abot sa tenga ang kaniyang ngiti ng iabot ko sakanya ang aking bayad. Napakabata pa niya para sa ganitong buhay. How unfair life is.

Nakangiti ko itong kinagatan habang naglalakad palapit sa gate ng akademiya. The gate is even more impressive up close.  I can't help but feel a little intimidated.

I take a bite of my waffle, trying to calm my nerves.  Akmang itutulak ko na pabukas ang gate ng maramdaman ko ang pares ng mata na nakatingin sa akin hindi kalayuan. I look up, and there he is, ang tila dagat niyang mga mata. Ilang segundo akong natigilan habang nakatitig pabalik sakanya. He's staring at me like I'm some kind of alien.

Bago ko pa man sya taasan ng kilay ay  natakpan na siya ng mga taong naglalakad.

"Good afternoon, young lady.  May I see your paper?"  A guy in a black uniform steps in front of me. Nakabukas na ang gate at nakatayo siya sa aking harapan.

"Uhm, I didn't bring one" I composed my self bago sumagot

Tiningnan ko ito mula ulo hanggang paa. Guard ba sya? Pero bakit gusto niyang makita ang papel ko? Oh my greek. Hindi pa ako nakakabili ng papel. Akala ko naman ay bukas pa ako mag sisimula sa klase