The Rainy Season

KABANATA X

Sa wakas, Hinarap ni Jiho si Jisoo

Ang araw na iyon ay tila magulo. Ang mga ulap ay nagtipon sa kalangitan, ang mga hangin ay tila nagdadala ng pangitain ng bagyo. Habang ako ay naglalakad patungo sa paaralan, ang aking mga iniisip ay puno ng determinasyon. Ang pakikialam ni Jisoo sa buhay ko ay tila umabot na sa rurok, at oras na para akong humarap sa kanya.

Pagdating ko sa paaralan, ang mga mata ng mga mag-aaral ay nakatuon sa akin habang ako ay lumapit kay Jisoo, na nasa gitna ng isang grupo ng mga kaklase. Ang kanyang mga mata ay puno ng pang-aapi, at ang mga kaibigan niya ay tila naghihintay sa susunod na pagkilos niya.

"Jisoo!" tawag ko, ang boses ko ay puno ng lakas ng loob. "Hindi na ako makakapaghintay pa na magsalita. Tama na ang pang-aapi mo sa akin. Ang lahat ng ginagawa mo ay hindi na katanggap-tanggap."

Nagulat ang lahat sa aking tinuran, lalo na si Jisoo. "Ikaw? Seryoso ka ba?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng gulat. "Kakaibang tapang ang ipinapakita mo ngayon."

"Hindi na ako magtatago," sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. "Magtapos na tayo ng ganitong sitwasyon. Hindi ako magpapakain sa takot mo o sa mga pang-aapi mo."

Ang mga mag-aaral ay tila nagbubusisi, ang hangin ay puno ng tensyon. Sa kabila ng aking takot, ang tapang ko ay nagbibigay sa akin ng lakas upang ipagtanggol ang sarili ko. Ang mga mata ni Jisoo ay nagiging seryoso, ngunit wala na akong pakialam. Ang oras na ito ay para sa akin at sa sarili kong dignidad.

Nakita ni Minjae ang Tapang ni Jiho

Habang ako ay nagtatangkang humarap kay Jisoo, si Minjae ay nagmamasid mula sa malayo. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pagkakagulat at pag-aalala. Napansin ko ang kanyang presensya, at sa isang mabilis na sulyap, nakita ko ang kanyang mga mata na puno ng pagmamakaawa at pagmamalaki.

"Jiho," sabi ni Minjae sa isang mahinang tinig nang magtagpo kami sa dulo ng araw. "Ang tapang na ipinakita mo ay kamangha-mangha. Ngunit kailangan mong malaman na ang sitwasyon natin ay nagiging mas seryoso."

"Minjae, ang tapang ko ay dahil sa pagmamahal ko sa iyo," sagot ko, ang aking tinig ay puno ng damdamin. "Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, pakiramdam ko ay kailangan nating mas maging handa. Hindi ko alam kung paano tayo makakabawi kung ang iyong kapangyarihan ay patuloy na humihina."

Ang pagmamalaki at pag-aalala sa mga mata ni Minjae ay nagpapalakas sa akin ng lakas. Sa kabila ng kanyang kahinaan, ang kanyang presensya ay nagbibigay sa akin ng lakas upang magpatuloy. Ngunit ang tunay na problema ay hindi mawawala sa isang simpleng pag-uusap lamang. Ang sitwasyon natin ay tila lumalala, at kailangan nating maghanap ng solusyon.

Isang Mahalagang Bagyo Kung Saan Nabigo ang mga Kapangyarihan ni Minjae

Sa gitnang hapon, isang malakas na bagyo ang dumating. Ang mga ulap ay puno ng pag-ulan at kulog, ang hangin ay tila sumisigaw ng galit. Ang lahat ng mga mag-aaral ay nagtatago sa loob ng paaralan, ngunit si Minjae at ako ay nasa labas, sinusubukan ang aming mga sarili sa gitna ng bagyo.

Habang ang ulan ay bumubuhos, sinubukan ni Minjae na kontrolin ang mga kapangyarihan niya, ngunit sa una, tila hindi siya makaya. Ang ulan ay hindi napipigilan, ang hangin ay tila mas matindi kaysa sa dati. Ang kanyang mga pagsubok na magpakalma ng bagyo ay nagiging walang kabuluhan, at sa kabila ng lahat ng pagsisikap niya, ang kapangyarihan niya ay tila humihina.

"Minjae, mag-ingat ka!" sigaw ko, ang ulan ay tila bumubuhos sa aking katawan. "Hindi mo na kayang kontrolin ang bagyo!"

"Nakikita mo ba ito, Jiho?" sabi ni Minjae, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala. "Ang aking kapangyarihan ay talagang humihina. Hindi ko na kayang labanan ang lahat ng ito. Ang aking mundo ay tila nawawala."

Ang bagyo ay tila nagiging mas malakas, at ang kapangyarihan ni Minjae ay tila nawawala sa kanyang mga kamay. Ang kanyang pagkabigo ay nagdudulot ng takot at pangungulila sa akin. Hindi ko alam kung paano ko siya matutulungan sa gitna ng lahat ng ito.

Napagtanto ni Jiho at Minjae ang Kaseryosohan ng Kanilang Sitwasyon

Pagkatapos ng bagyo, nagpunta kami sa isang tahimik na lugar sa ilalim ng mga puno. Ang hangin ay humuhupa, ngunit ang mga ulap ay patuloy na naglalaman ng pangungulila. Habang ang ulan ay tumutulo mula sa mga dahon, si Minjae at ako ay nagtipon sa ilalim ng isang payong, ang mga mata namin ay puno ng pagkakahiwalay.

"Jiho," sabi ni Minjae, ang kanyang tinig ay puno ng lungkot. "Ang sitwasyon natin ay talagang seryoso. Ang aking kapangyarihan ay patuloy na humihina, at hindi ko alam kung paano tayo makakabalik sa dati."

"Minjae, ang aking pagmamahal sa iyo ay nagbibigay sa akin ng lakas upang magpatuloy," sagot ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. "Ngunit kailangan nating maging handa sa lahat ng sitwasyon. Kung hindi natin malalampasan ang mga pagsubok na ito, maaaring mawalan tayo ng pagkakataon na maging magkasama."

Ang mga salitang iyon ay tila isang panggising mula sa aming pagkakahiwalay. Ang kaseryosohan ng aming sitwasyon ay hindi maaaring balewalain. Kailangan naming maghanap ng mga paraan upang masolusyunan ang lahat ng ito, upang maibalik ang kapangyarihan ni Minjae at upang mapanatili ang aming relasyon.