Με τον Λούσιεν περπατούσαμε στον κήπο του αρχοντικού...
Το άρωμα του γιασεμιού και των τριαντάφυλλων μύριζε και μου γαργαλούσε την μύτη, αφήνοντας μια αίσθηση υπέροχης ευωδίας.
«Πώς νιώθεις για την τελετή της μεταμόρφωσης;» με ρώτησε ο Λούσιεν.
«Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν φοβάμαι»
«Μην ανησυχείς αγάπη μου! Είναι απόλυτα ασφαλής διαδικασία! Θα γίνεις μια από εμάς. Μια ξωτικιά!» είπε ο Λούσιεν και μου έπιασε τα χέρια.
Μου τα φίλησε.
«Σε αγαπώ Έλινορ!» μου είπε.
Εγώ αρκέστηκα να χαμογελάσω.
«Και εγώ ίσως σιγά σιγά να σε ερωτεύομαι!» του είπα κι ήταν αλήθεια. «Όμως...»
Οι λέξεις δεν έβγαιναν...
«Τι;» ρώτησε ο Λούσιεν.
«Δεν έχω ξεπεράσει τον χαμό του Όλιβερ. Τον αγαπούσα και εκτός αυτού έχασα και τον πατέρα μου!»
Ο Λούσιεν μου έπιασε τους ώμους.
«Κουβαλάς φορτίο, αλλά θα δεις ότι όσο περνά ο καιρός, θα γίνεσαι ευτυχισμένη» μου είπε.
Και εγώ ακούγοντας αυτά τα λόγια χαμογέλασα αχνά!
YOU ARE READING
Η αγνότητα της ψυχής της 2: Προκλήσεις
FantasyΈνας χρόνος πέρασε που είμαι δίπλα στα ξωτικά της Κάστας και έχω αγαπηθεί πολύ από τον λαό του Λούσιεν. Η Αρίν έχει παντρευτεί και είναι ευτυχισμένη και μου στέκεται σαν φίλη στο μέγιστο βαθμό και της είμαι ευγνώμων. Σιγά σιγά τα τραύματα μου επου...
