Chasing the Genuine Love

Chapter 23

I don't want to open my eyes. Staying in bed feels like the only option when everything becomes too heavy to carry. The thought of facing the world, especially school, is too much for me to bear.

Truth to be told, I don't want to go to school. I don't want to see those people who gave me traumas. Parang gusto ko munang maglaho dahil wala akong sapat na lakas upang harapin sila pagkatapos ng lahat.

I almost lost my life. If it weren't for Zach. Siguro makikita na lang ako ng mga magulang ko na nasa kabaong, tahimik na nagpapahinga.

Oo, umuwi ako sa bahay kagabi kasama si Zael. Wala silang kaalam-alam na muntik na akong sumakabilang buhay.

Zael was just pranking me, hindi niya pala talaga sinabi sa mga magulang ko ang nangyari dahil alam niyang hindi ko iyon magugustuhan.

Kung talagang nagmamalasakit ang mga magulang ko sa 'kin, hahanapin nila ako. Tatanungin nila kung nasa maayos akong kalagayan. Pero kagabi, when Zael and I came home at midnight, we found them both busy with their business. Ni hindi man lang nila ako sinalubong. Ni hindi ako tinanong kung ayos lang ba ako.

Ayos. Parang hangin lang.

Dumaan ako sa hospital para bisitahin si Zach. Ayokong dumiretso sa school. Mas pipiliin ko pa 'atang dumito nalang kaysa sa pumasok at makita ang mga hayop na 'yon.

Nagtaka si Zach nang makita ako. Sinabi niya na dapat nasa school daw ako at hindi rito. Sabi pa niya na itigil ko muna ang pagbisita sa kanya at mag-focus sa pag-aaral ko. Siyempre, hindi ako papayag.

Hinding-hindi ako makakapag-aral ng maayos habang nandito pa rin siya sa ospital at nakahiga.

I wouldn't mind living here while he's still recovering. Gusto ko siyang alagaan. Gusto kong masigurado na gagaling siya ng mabilis. Gusto kong bumawi sa kaniya.

I was determined not to go to school, but he really managed to conviced me. Mayroon daw namang kinuha ang mama niya na magbabantay sa kaniya. I silently scolded myself dahil sana ay hindi nalang ako nagsuot uniform. Makukumbinsi ko pa sana si Zach na dito nalang ako.

Malungkot akong nagpahatid kay Manong Berting papuntang school. I was not on my usual self. Habang nasa byahe ay wala akong ibang inisip kundi ang paraan kung paano ako makakatakas. Ayoko pa talagang pumasok.

"Ayos lang po ba kayo, ma'am?"

I was startled when Manong Berting suddenly asked me. Mabilis akong tumango sa kaniya at ngumiti. "Ayos lang po ako, Manong."

"Asan na po ba 'yong naghahatid sundo sa inyo, ma'am? Hindi ko na po kasi napapansin."

Bigla akong natigilan at lubos na napapikit dahil sa hindi ko inaasahang tanong ni Manong Berting.

Oh, please don't ask about him please...

"Ah, manong pwedeng pong 'wag nalang natin siyang pag-usapan?"

He scratched his head and nodded at me. He even apologize for asking me about Shawn. I just gave him a small smile and remain silent all throughout the ride.

"Mag-ingat po kayo, ma'am."

Ngumiti ako kay Manong Berting at nagpasalamat nang maihatid na niya ako. I closed my eyes and let out a heavy sighed as I started to walk at the hallway.

I was gripping the straps of my bag as my eyes started to roam around. Isang araw lang akong naka absent pero naninibago na ako sa paligid.

I felt uncomfortable. I felt uneasy when I suddenly remembered Shawn. We used to walked together towards our classroom. Palagi din kaming magkasama upang bumili sa cafeteria.