"Knock, Knock: Can I Come In?"

04

“SHE DIDN’T tell me she has a boyfriend,” sarkastikong sabi ng lalaki, tinignan si Keira at sinalubong ang paningin ko.

I looked at him, looked and made sure that he will feel the intensity of my stare. If glares can kill, he’d be dead on the spot. Nilabanan niya ang mapanuyang tingin ko sa kaniya, pero siya rin ang huling bumitaw nang ituon niya ‘yon kay Keira.

Si Keira na naririnig ko nang lumulunok. I wanted to laugh because I could feel her twitching beside me. Hindi ko alam kung anong ikinakatakot niya ngayon, eh, hindi naman totoong boyfriend niya ‘ko?

A thought suddenly hit my mind. Ew, ‘wag niyang sabihing kahit trip lang ‘to, susuyuin niya ‘yang lalaking ‘yan?

Tinignan kong muli ang lalaki. Kung hitsura lang din naman ang pag-uusapan, may ibubuga talaga ‘to. Bukod do’n, ano pa?

“Nagpapasuyo ba ‘yan?” Hindi ko na napigilang magtanong. Hinampas niya ‘ko at itinulak papalayo.

I laughed, and immediately rolled my eyes when I met the man’s eyes again. Kakain ka muna ng lupa bago mabitag ‘tong alaga ko. Kahit na tanga-tanga siya sa lalaki, hindi siya basta-basta nakukuha.

Biglang pumasok sa isip ko ang kaibigan naming si Jazz. Mas lalo na ‘yon, walang pinapalampas na mga nakalandian namin ni Keira. Though, I’m the one who seldom receives her heartily love advices because I rarely get tangled into love interest.

Hindi ko alam kung bakit. Mapili akong tao, oo, pero baka wala lang talagang may gusto? Tsh, sa gwapo kong ‘to, wala? Libag ko nga lang ata ‘tong nahigit ni Keira.

“He’s not a boyfriend. He’s a friend,” Keira explained, giving me a warning stare. “And he’s gay.”

“Mas gwapo sa ‘yo,” mayabang kong dagdag. Tinaasan ako ng kilay ng lalaki saka siya tumango.

“Jairus, si Kyohei,” sambit ni Keira, itinuro ako, tapos sunod ay si Lyhle. “Kyohei, si Jairus. Kaibigan ko.

Japanese?

“It’s nice meeting you, pare,” pananarantado ko, pero inilahad ko rin ang kamay ko. Kinuha niya naman ‘yon at nakipag-shake hands din.

Mabilis palang kausap ‘to, eh. Akala ko pa naman tigasin.

“Sure,” he nonchalantly said, looked at Keira and stared at her hopefully.

My friend side eyed me and I think that that’s an enough reason to excuse myself. I raised my middle finger at her and waved my hand, gesturing her to text me if ever she ever needed my help.

Bumalik ako sa pwesto kung saan nakaupo sina Cadmus at Gabriel. Abala pa rin silang dalawa kaya hindi nila napansin ang pagbalik ko.

“What’s eight multipy by three?” Cadmus asked to the curious child, and the latter dutifully draws a three groups of eight sticks on his notebook.

Gabriel counted the total number of sticks he drew and happily said, “That’s twenty-four!”

“Galing,” puri ko kay Gabriel. Marahan kong hinaplos ang buhok niya, natuwa nang nakangiti niya akong lingunin.

Nang tignan ko ang papel niya, marami na pala siyang nasagutang multiplications. Naisip ko kung hahatian ko ba si Cadmus sa sahod na makukuha ko, o huwag na kasi hindi ko naman siya sinabihang samahan kami?

Pero nagturo pa rin siya... hindi naman ako sakim para magdamot. #

“Mayaman ka ba?” walang prenong tanong ko. Tinignan ako ni Cadmus at nginisihan. Gago na naman sagot.