Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lorinin yolundan
Kurumuş dudaklar, hala ıslaklığını kuruyan kapalı kahve inciler yavaşça açılmıştı. Yavaşça doğruldum yerimden dünkü olaydan sonra bayılmış ardından evdekiler beni odama bırakmıştı. Biri gelse sorsa nasıl hissediyorsun diye hiç düşünmeden hissiz, berbat, aile sevgisinden mahrum bırakılmış, sevgiye mahkum bırakılmış bir kadın derdim.
Annem babam beni ikinci kez beynimden vurmuş, sırtıma hançeri saplamıştılardı ben ise bu yüklerin altında ikinci kez eziliyordum. Kendi oğulları için beni bir değil iki kez yakmış hayatımla oynamışlardı, günah değilmi bir insanın duygularını, hayatını, çocukluğunu çalmak günah değil mi ki, o zaman benim çektiğim acı neydi, kendi hayatımın kaderimin kalemini almış benim yerime onlar yazıyorlardı hemde bu kişi babam ken.
Zaman geçmiş hava kararmış cenaze törenim başlıyordu ikinci kez. Bana verilen elbise sanki yası yeni başlamış, asla mutlu olmayacak, hep yanacak ve zorla istenmeyen bir kadını anım satıyordu bu siyah uzun sade elbise sanki.
Bak dedim kendime aynadan bak ve gör babaannesinin gül goncasına kıydılar baktım öyle bir baktım ki kendime sonra babaannemin sözü geldi aklıma ne demişti bana dedim ve sesli bir şekilde söyledim onun bana söylediği cümleyi ve beni her zaman ayakta tutan o cümle "Eğer güneşi istiyorsan gölgeden çık "demişti tekrar dan kendime baktım aynadan.
