wishful thoughts

35

"Your name's Ianthe, right?" Mrs. Rimanov asked and I just nodded as a mean of response.

"Come on, let's go," she added.

Nagulat naman ako nang bumababa si Kejadian sa kotse at binuksan ang pinto sa may backseat.

Doon ko lamang napagtuunan ng pansin ang buo niyang itsura.

He's wearing a white dress shirt paired with black coat, slacks, and shining shoes.

And I must say, he looks like a Professional right now.

Hindi siya mukhang estudyante na ga-graduate ng senior high.

"Get in," malumanay niyang sabi dahilan para ako'y matauhan at sunod-sunod na mapakurap.

"Oh, sorry," nahihiyang sambit ko bago naglakad papasok ng kanilang sasakyan.

I was stunned when he placed his hand on my upper head. "Careful," he said.

"Thanks," mahinang usal ko nang tuluyang makaupo sa backseat.

Tipid lang itong ngumiti at tumango bago isinarado ang pinto't bumalik sa passenger seat, katabi ng Mommy niya na ngayon ay malawak na nakangiti.

"You look so pretty, hija," she commented while driving. My cheeks automatically flushed because of that.

Halos mahugutan naman ako ng hininga matapos marinig ang kasunod niya pang sinabi. "Right, Kejadian?"

Tumikhim naman ang kaniyang anak bago ito sumagot.

"Of course. She's always pretty," aniya sa pahina nang pahina na boses.

My forehead creased dahil hindi ko na narinig pa ang huling mga katagang sinabi niya.

His Mom chuckled. "I heard that, son!"

"Pretend like you didn't, Mom."

"As you wish, sir," she said then acted like zipping her mouth.

Naging dahilan 'yon para lalong mangunot ang noo ko't mapaisip kung ano nga bang sinabi ni Kejadian.

Hindi niya naman siguro ako nilait, 'no?

Well, I really hope not.

"By the way, sino nga palang nag-ayos sa 'yo, hija? Your makeup suits you."

Muli akong nabalik sa reyalidad dahil sa tanong na 'yon.

"Ako lang po," nakangiting sagot ko.

"Really? Wow. I guess you've got it all. Beauty with brain, talent, and a great attitude. Your family must be very proud of you."

Mas lalong lumaki ang ngiti sa labi ko. Compliments can really boost my confidence.

I mean, madalas naman akong makatanggap ng mga papuri pero iba talaga 'yong feeling kapag galing 'to sa mga unexpected na tao.

It's just different when someone you're not close with telling that you're pretty, congratulates you, being happy with your achievements and such.

"Kasi ako, I'm not even your family member, but I am so proud of you."

"Pero malay mo, diba? Soon," saad niya sabay tawa.

Napansin ko naman ang pag-iling ni Kejadian pero nanatili lang itong tahimik.

"Thank you so much po, Ma'am," usal ko sa nahihiyang tono.

"What? That's too formal! Just call me Tita Rochette, okay?"

"Pwede ring Mommy kasi feeling ko doon din naman ang punta no'n," dagdag niya pa na ikinalaki ng mata ko.

I also heard Kejadian gasped. "Mom!"

Humalakhak si Mrs. Rimanov.

"Ito naman, hindi mabiro. Seryosong tao ka na ba ngayon, anak?"

"No, Mom. Baka lang naman po kasi maging uncomfortable si Ianthe sa biro mo."

"Okay lang naman po sa akin kasi sanay na ako sa 'yo, but how about her?"

I nervously gulped. Kinakabahan ako kasi baka magtalo pa sila dahil sa akin.

Actually, hindi naman big deal for me 'yong sinabi ni Mrs. Rimanov. Sadyang nagulat lang ako. Atsaka gaya nga ng sabi niya, nagbibiro lang siya.

"Hmm? Baka okay lang sa 'yo kasi gusto mo—"

"Mommy, please," pagpigil ni Kejadian sa sariling ina.

"Sabi ko nga titigil na ako."

"Mukhang nandito na rin naman tayo," aniya matapos ihinto ang kotse at inilibot ang tingin sa buong paligid.

"But I see no cars here. Tama kaya 'tong napuntahan natin?"