ONLINE | tk.

14' Gelmedi,

---

Nereye geliyordu Taehyung? Bu adamı anlamıyorum. Zaten bugün bir garipti, şimdi.. Birden evde tek olup olmadığımı sormuş sonra da geldiğini söylemişti. Eve mi geliyordu? Fransa'da iken bir anda nasıl da kalkıp yanıma gelebilirdi ki? Sorduğumda evde olduğunu söylemişti aslında. Yalan mı söyledi acaba diye düşünmeden edemiyorum.

Siktir Jeon, yalan söylese ne olacak? Yanıma geliyor. 1 hafta boyunca kaybolup bir haber bile vermeyen sevgilim, geldiği ilk gün evime geldiğini söylüyor. İnanmıyorum. Buna ne kadar inanabilirim ki amına koyayım? Buna kim inanır? Kimse de benim gibi böyle saçma bir olay yaşamamıştır zaten. Ne olmuştu da birden Taehyung yanıma,evime geliyordu. 1 hafta kaybolduktan sonra... Bir gün içinde neler olduğuna bak cidden. Sevgili olduk,eski sevgilim yazdı,Taehyung geldi. Ama yanıma geldiğine hâlâ inanmıyorum. Gelmemiştir ki?

Gelmedi, değil mi?

Ve kapıdan gelen zil sesi de bir nevi sorumu cevaplar nitelikteydi.

Koşa koşa odamdan çıkmak için kapıma gittim, kilidini açtım.

Girdiğim odanın kapısını sürekli kilitliyordum evime asla güvenemezdim. Hiç güvenilir bir yerde de yaşamıyordum zaten. Evime bile güvenemiyorum,saçmalığa bak.

Odamdan çıktıktan sonra zaten direkt odamın karşı koridorunda olan dış kapıya gittim-hızla-.

Delikten bile bakmadan kapıyı açınca, kim olduğunu bilmesem bile tahmin edebiliyordum.
Ki tahminlerimde doğru çıkmıştım. Taehyung tam karşımda duruyordu. Sevgilim... Birkaç saniye donmuş kalmıştım. Onun büyüleyici yüzü şimdi tam karşımdaydı. Ben böyle donmuşken o gülümsedi, öldüm. Gözlerim büyümüştü, şaşkınlıktan. Ne yapacaktım şimdi ben? Sevgilim çok mükemmel... Ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Taehyung bana yaklaştı. Gülümsemesini daha da büyüttü.

"Bebeğim?"

Taehyung bana 'bebeğim' der demez kucağına atladım. Sanki bunu bekliyormuşum gibi. Kollarımı boynuna sardım. Taehyung'ta hiç tepki göstermeden ellerini kalçama yerleştirerek beni destekledi.

"Taehyung... Geldin."

Kafamı göğsüne yasladım. Kokusunu biraz içime çektim, özlüyorum onu. Ama belki bu özlemim birazda olsun geçerdi? Gelmişti çünkü! Hemde geliyorum yazar yazmaz...

"Zaten buradaydım."

Dediği şeyle kafamı göğsünden kaldırdım, ona şaşırarak baktım. Nasıl buradaydı? Hayır değildi. Olsa... Bana evdeyim demişti ama.

"Nasıl?"

"Bebeğim bunu içeri geçince anlatayım istersen? Biraz uzun."

Sahte bir kızgınlıkla sesler çıkardım.

"Neyi uzun Taehyung? Sadece söyle gitsin!.."

Gözümün içine baktı. Elini kaldırdı, saçlarıma koydu. Söylemekte tereddüt eder gibiydi. Biraz bekledikten sonra saçlarımı okşamaya başladı, elleriyle saçlarımı geriye doğru atıyor, tarıyordu. Tekrar gözümün içine baktı. Derince bir nefes verdi. Söylemiyordu. O kadar mı kötü bir şeydi? Evin içine göz gezdirdikten sonra kapıdan içeriye bir adım attı. İlk defa evime gelmişti. Evimi nasıl bulduğunu sorgulamıyordum, zaten daha önce söylemiştim adresimi ona. Ama şimdi neden gittiğini, neden geldiğini bile söylemiyordu! Kızgınım Taehyung'a. Hiçbir yere uğramadan direkt odama ilerledi. Nereden biliyordu bu adam benim odamın yerini?

Doğru ya. Taehyung'a resmen evimin krokisini çıkarmıştım. Hem bunu yapmasam bile görüntülü konuşurken evi turluyordum zaten, bu yeterdi. Oradan bile bilebilirdi. Of, neden bu kadar sorguluyorsam...