KIRMIZI | Kenan Yıldız

eleven 'two days'

Devin Acar

Düşünmenin bana hep iyi geldiğini söylesem de koca bir yalandı.Ruh halim benimle başa çıkamıyor gibi daima aynı şeyi ısıtıp ısıtıp önüme koyuyordu resmen.Kendimi benliğimle başa baş kalmış hissettiğim herhangi bir zamanda olur olmadık en kötüler aklıma doluşup duruyordu.

Fenerbahçeye ilk transfer olduğum zamanlardaki endişemi hatırlıyordum,sanki şimdi gibiydi.Gitmem gerekti,biliyordum ama evimi,alıştığım her şeyi geride bırakmak beni hiçe sürüklüyordu.

"Devin,hadi yemeğe!"Alyayı onaylarken bulunduğum dubalardan kollarımı ayırıp karaya doğru yüzmeye başladım.Saat güneşi batıracak kadar ilerlemiş,yerini turuncu gökyüzüne bırakmıştı.Ayaklarım soğumuş kuma değdiğinde bedenimi hızla havluya sardım ve abime döndüm.

"Saat daha erken değil mi yemek için?Niye şimdi çağırıyorlar?"Abim gözlerini devirip omuzlarını silkerken okuduğu kitaba bakışlarını yeniden döndürdü.Bugün diğer günlerin aksine biraz daha rüzgar olduğundan dalga vardı,neyseki buranın sularında büyümüştüm de bu denize girmeme engel olmuyordu.

Oturduğum sandalyenin yanındaki sandalyeye Azra kendini bırakırken kısık gözlerimi ona döndürdüm.İki tarafın da genlerini en güzel o kapmıştı,gerçekten çok güzel bir kızdı.Soğuk sarı saçları,biri mavi,diğeri yeşile yakın gözleri.Kibar fiziği ve uygun yüz hatlarıyla herkesin dönüp bir daha baktığı bir kızdı.Abim de aynı onun gibiydi zaten.Tek farkları abimin saçları daha çok açık kumraldı.

"Aramadığını mı düşünüyorsun hala?"Azra bana elindeki kapattığım telefonu uzatırken derin bir nefes alıp elindeki telefonu kaptım ve sağdaki düğmesine basarak açılmasını bekledim.

Kenan arayacağını söyledikten sonra ortadan kaybolmuştu,baya baya kaybolmuştu hemde.Dün sabah öğlene kadar 'günaydın' mesajıma bir yanıt beklemiştim ama nafile,ne gruba yazmıştı ne de bana bir etkileşim vermişti.Sosyal medyadan takipleşmek bu zamana kadar en arka plana attığımız şey olduğundan oradan da kontrol etmemiştim.Zaten instagram'ı eskisi gibi çok aktif kullanan biri değildim,yalnızca günün belli bir saati reels izler,priv hesabımdan kimin ne attığına bakar çıkardım.

Telefon açılırken hızla şifremi girip ardından da sim kilidini açtığımda yukarıdan ard arda gelen bildirimlerle nefesimi üfledim.Telefon elimin altındayken yazmayan herkes yazıp,aramıştı resmen.Bildirimlere baktığım kadarıyla önemli bir mesaj olmadığına kanaat getirip hızla instagrama girdim ama sayfanın bir türlü yenilenmemesiyle kaşlarımı çattım.İnternet çekiyordu,hesabımın çalındığı düşüncesi de bir anlığına içime kurt düşürmüştü ama eğer çalınsa şu an anasayfayı bile görmüyor olurdum.

"Instagram açılıyor mu sizde?"Diğerlerine yönelttiğim soruyla Enes yanıma oturup önümüzdeki masaya 3 şişe bira bıraktı.Şişelere karşı yüzümü buruştururken bozuntuya vermeyip bir yudum aldım.Biradan nefret ederdim,gördüğüm en kötü alkol türüydü ama her ortama da ayak uyduran bir içki olduğundan reddetme lüksünü kendimde bulamıyordum.Hem karşımızda deniz,kum ve güneş varken de yine en ideal alkoldü.

"Erişimi engellemişler kuzen,sabahtan beri öyle de sen telefonun yüzüne bile bakmamışsın belli."Dediğiyle omuzlarımı düşürürken app store'a girip hızla vpn indirdim.En son Taksim patlamasında uygulamaya erişim kısıtlandığından herkes vpn'e çullanmıştı,şimdi de aynısı yaşanıyordu.

"Ne yapacaksın?"Azra merakla ekrana bakarken omuzlarımı silktim,yazmamıştı işte.Bir de ulaşmaya çalışmayacaktım,hiç bir şey yapmamıştım ve büyük ihtimalle kafasını dinlemek istiyordu.Hem maçın onda büyük bir etki bıraktığı belliydi çünkü sosyal ağlardan yediği linçlerin hepsini görmüştük.Hali hazırda gol yediğimiz ve oyunun durduğu yerde saçını düzeltti diye çocukla geçilmedik dalga bırakmamışlardı.Şahsi düşüncem;eğer biri benim olduğum seviye ulaşamayıp bir de kendinde olmayan imkanlardan dolayı telefon başında beni eleştirse ipe almazdım.Hem adı üstünde eleştiriydi bu,herkes ağzına geleni söylemekten çekinmiyor üstüne üstlük bunu ağırlaştırıyordu.