Αναπάντεχα

Κεφάλαιο 3/part 1

«Είδα με τα ίδια μου τα μάτια έναν Τούρκο αξιωματικό, να μπαίνει σε ένα σπίτι, βαστώντας μικρούς τενεκέδες πετρελαίου. Και μέσα σε λίγα λεπτά το σπίτι να γίνεται παρανάλωμα»

Μία στιγμή μπορεί να σου αλλάξει όλη σου τη ζωή ή μία λέξη, ένα βλέμμα που τότε δεν παρατήρησες, αλλά μετά στοίχειωσε το μυαλό σου. Yπήρχαν στιγμές που διάβαζα βιβλία ή παρακολουθούσα ταινίες, πάντοτε με την παρέα της Τούλας, που την είχα βρει στους πέντε δρόμους, ένα βροχερό βράδυ, όταν ακόμη ήταν μωρό. Είχα πιστέψει πως ήταν καρμικό, πως αυτό το πλάσμα ήταν γραφτό να με βρει. Από την ημέρα εκείνη, η κυρία Τούλα είχε βρει απροσδόκητα τον δικό της χώρο. Ένα ράφι αδειανό στη μέση της βιβλιοθήκης μου, ανάμεσα από τα δερματόδετα βιβλία του παππού. Εκείνο το απόγευμα, αποφασίσαμε να συναντηθούμε με τη Δάφνη στα γήπεδα τένις, στο Καβούρι. Η Δάφνη θα καθόταν με τον άνδρα της για έναν καφέ και εγώ θα έπαιζα τένις με τον φυσιολάτρη Φανούριο. Όπως και να είχε, μία εκδρομή στα Νότια Προάστια, ήταν θα έλεγε κανείς αναζωογονητική. Ακόμη ο καιρός δεν είχε κρυώσει.

Ετοιμάστηκα, παρά την κούραση, όταν είδα την Άννα μου να κάθεται στο τραπεζάκι της σιμά στο παράθυρο. Την πλησίασα και την αγκάλιασα με την Τούλα να γουργουρίζει ξεδιάντροπα στην αγκαλιά της.

«Δεν θα αργήσω πολύ» της ψιθύρισα πριν να απιθώσω ένα φιλί στο ισχνό της μάγουλο.

«Ο χρόνος μας είναι και πολύς και λίγος παράλληλα. Φρόντισε κάθε λεπτό σου να αξίζει» μου είπε με νόημα, όταν εμένα στο μυαλό μου ήρθε η αποψινή συνάντηση με τον Φανούριο. Ίσως θα έπρεπε να δώσω μία ευκαιρία, να μην είμαι τόσο απόλυτη για την έκβαση της γνωριμίας μας. Βγήκα από το σπίτι μου σκεφτική, στρέφοντας ασυναίσθητα τη ματιά μου στο μπαλκόνι της συμφοράς. Ο Γιαβούζ ως συνήθως στεκόταν στη γωνία καπνίζοντας νωχελικά. Τα φώτα στο εσωτερικό ήταν κλειστά, σημάδι πως το ταίρι είχε κάνει φτερά για απέναντι. Μόλις με είδε, ευθύς γύρισε το κεφάλι του στην αντίθετη πλευρά. Ήταν ολοφάνερο πως του ήμουν αφόρητη, όσο και εκείνος σε εμένα.

Πήρα το αυτοκίνητο, έτοιμη για τη μοιραία συνάντηση. Αυτή τη φορά ωστόσο, αποφάσισα για αλλαγή να αργήσω εγώ, μιας που είχα παρκάρει λίγο πριν, τοποθετώντας λίγο μακιγιάζ, έτσι για τη λάμψη. Δεν ήμουν δα και είκοσι. Η επιδερμίδα χρειαζόταν ένα μικρό σπρώξιμο, ή και ένα μεγάλο. Η φίλη μου φυσικά, είχε πάρει θέση στο καφέ. Μόλις με είδε, έπεσε σχεδόν με τα μούτρα μπροστά, παλεύοντας περιληπτικά να μου σκιαγραφήσει την εμφάνιση του λεγάμενου, ο οποίος βρισκόταν στα αποχωρητήρια.