Αναπάντεχα

Πρόλογος

Κάθε λογικός άνθρωπος, στη ζωή του αναζητά το μυστικό της επιτυχίας, που υποτίθεται πως περικλείει στα σπλάχνα του και την ευτυχία. Δύο σε ένα θα μου πείτε και αν υπολογίσουμε όλα τα καλά και άγια που η επιτυχία κουβαλά μαζί της, ο κατάλογος των θετικών εν ζωή επιπτώσεων δεν θα έχει τελειωμό. Προσωπικά, πίστευα πως το είχα βρει μετά κόπων και βασάνων. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός, πως ορφάνεψα από πολύ νωρίς και έμεινα να μεγαλώνω με τη γιαγιά μου την Άννα και τον παππού Φίλιππο. Ιδιαίτερες προσωπικότητες αμφότεροι, με σκούφια που βαστούσε από...απέναντι, λίγο από Πόλη, λίγο από Σμύρνη. Τη θεωρούσα πάντα μία γη πονεμένη, μία ακόλαστη αμαρτία που ανάγκασε αυτούς τους ανθρώπους να χάσουν το βιός τους και όλα όσα γνώριζαν. Η γιαγιά μου η Άννα, ελάχιστα μου μιλούσε γι' αυτή. Ήξερε πως δεν μου άρεσε να τη βλέπω να στεναχωριέται, ενώ ο παππούς μου, ήταν πάντοτε ολιγόλογος.
Η Άννα μου, δεν ήξερε να μου λέει παραμύθια, μα ιστορίες της Αγίας Γραφής και όχι μόνο. Τις λίγες φορές που συζητούσαμε, αναφερόταν στον τόπο που μεγάλωσε. Τον Χειμώνα, τον σκέπαζε χιόνι βαρύ και το καλοκαίρι γέμιζε μυρωδιές από τα ολόγλυκα σταφύλια. Βεγγέρες πήγαινε με τις φίλες της, ενώ οι άνδρες εργάζονταν. Όταν κοιτούσα τον παππού πλαγίως για ιστορίες, εκείνος έστριβε διακριτικά το μουστάκι του, ως δείγμα άρνησης. Δεν θυμόταν έλεγε. Ήταν πολύ νέος. Κάπου εκεί, σήκωνα μέσα μου την επαναστατική σημαία. Είχε δίκιο απόλυτο. Το παρελθόν ήταν παρελθόν, αλλά να ξεχαστεί δεν γινόταν. Παρά τις δυσκολίες, όλα πήγαιναν μέλι-γάλα, μέχρι που εγώ πάτησα τα τριάντα και είδα τον επιτυχημένο εαυτό μου, να έχει κατακρημνιστεί από το βάθρο του. Αιτία; Το ράφι στο οποίο καθόμουν και το οποίο ξεσκόνιζα διακριτικά, εγώ και η γάτα μου η Τούλα. Το μυστικό της αποτυχίας; Άγνωστο, μα σίγουρα δεν ευθυνόμουν εγώ γι' αυτό, καθώς όπως έλεγε και μία θεία μου, ΄΄ήμουν ματιασμένη, δεν εξηγούταν διαφορετικά να πηγαίνει στράφι τόση ομορφιά΄΄
Όταν όμως τα λάδια δεν έπιαναν τόπο και όταν οι καφέδες που καθημερινά έπινα, ίσα που με βαστούσαν μακριά από την αμαύρωση του ποινικού μητρώου, η κολλητή μου φίλη, στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Και μιλώντας σας τόση ώρα, ξέχασα να συστηθώ. Με λένε Ρέα, λατρεύω τα ταξίδια και έχω δική μου επιχείρηση, που την ονόμασα ΄΄Μαγεμένες Αποδράσεις΄΄ και που ενέπνευσε τον γείτονά μου, στον Πειραιά, να μετονομάσει το γραφείο τελετών του σε΄΄Απόδραση στον Παράδεισο΄΄. Πολλές φορές μου χαμογελούσε, λες και η ομοιότητα στον τίτλο να ήταν το μυστικό της επιτυχίας μας. Κοίταξα το ταβάνι σε ένδειξη απόγνωσης, όταν η κολλητή που προανέφερα, η Δάφνη, χτύπησε τη γυάλινη πόρτα της απομόνωσής μου.
«Είσαι έτοιμη να πατάξουμε την αποτυχία σου στην ερωτική ζωή;»
«Όχι;Ναι; Τη βοήθεια του κοινού;»
«Είσαι. Σου έχω τη λίστα»

Αυτήν την ιστορία την αγαπώ και είναι εμπνευσμένη από...τη ζωή μου!!! Θα την δείτε λογικά από Χειμώνα!