Αντίκτυποι του Σύγχρονου Σκοτεινού Κόσμου

Βάλτοι Ενθουσιασμού

Μια ζωή τα ίδια. Μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να δραπετεύσω. Βαθιά μέσα μου κάτι κυνηγάω. Ανεμοστρόβιλος στο σώμα μου και στη ψυχή μου. Μια κραυγή αγωνίας με ξυπνάει σαν αγρίμι μες στη νύχτα. Ουρλιάζει να τρέξω να βρω λύση στο μυστήριο πριν κοπεί το νήμα. Μια ακόριστη μανία να αφήσω το αποτύπωμά μου. Αναζητώ ένα σκοπό.

Κάποιες ιερές στιγμές εμφανίζεται στα ξαφνικά. Μια ιδέα, ένα όνειρο για τη θέση μου στον κόσμο αυτό. Ενθουσιασμός, ταχυπαλμία και μια εκρηκτική ενέργεια που με ξυπνάει τα χαράματα. Θα σπάσω όλα τα στεγανά και θα κάνω τη διαφορά. Μα πώς είναι δυνατόν να μην το είχα δει τόσα χρόνια. Αυτός είναι ο σκοπός μου και θα τον κυνηγήσω μέχρι να πετύχω ό,τι δεν πέτυχε κανένας άλλος.

Ο ανεμοστρόβιλος συναισθημάτων όμως σύντομα μετατρέπεται σε βούρκο. Ο ενθουσιασμός χάνεται σαν μια ψευδαίσθηση, μια παράνοια του νου. Και πάλι από την αρχή. Στο μηδέν. Μαραζωμένη πνίγομαι στο βάλτο μου. Κούραση και απογοήτευση πλημμυρίζουν το σώμα μου και αναρωτιέμαι. Είναι ο φόβος της αποτυχίας που με γυρίζει στο μηδέν; Ή μήπως είναι μια ύπουλη αρρώστια; Μια θλίψη που με έχει κυριεύσει χωρίς καν να νιώθω την κυριαρχία της στο σώμα μου.

Ίσως συνυπάρχουμε και κάθε φορά που θέλω να απαγκιστρωθώ με τραβάει πίσω κλέβοντας τον ενθουσιασμό και την ελπίδα μου. Σαν παράσιτο που ζει εις βάρος μου. Ίσως μια μέρα γλιτώσω μα δεν ξέρω πώς. Ίσως μια μέρα ξεφύγω από το βάλτο μου.

Το πρόσωπο μου καλυμμένο λάσπες βρωμερές και ξεραμένο αίμα, το βλέμμα μου κενό, το σώμα μου πλημμυρισμένο βρύα. Δυσοσμία γεμίζει τα πνευμόνια μου. Σαν ένα κουφάρι να κείτεται δίπλα μου. Δεν με ενοχλεί, δεν με αγγίζει τίποτα. Ας με καταπιεί ο βάλτος. Ίσως την ώρα που βουλιάζω λάμψει μια ακτίδα φωτός και ένα άφθαρτο σχοινί με τραβήξει στην επιφάνεια. Ίσως ένας ακλόνητος ενθουσιασμός, αυτός που να αναζητώ απελπισμένα, κατακλείσει αιώνια τη βασανισμένη μου ψυχή.