Άνοιξα την τηλεόραση και οι εικόνες τραγικές. Αμαρτίες, πόνος και αιματοχυσίες παρουσιάζονται σαν νόρμες, με εμάς ως πρωταγωνιστές. Μια σιωπηλή τραγωδία εκτυλίσσεται μπροστά στα θολωμένα μάτια μας, και τα χείλη μας σφιχτά και φιμωμένα. Δεν είμαστε μέρος της ιστορίας, παρά μόνο θεατές βουβοί.
Δηλητηριασμένες τροφές σκοτώνουν κάθε αντιδραστικό μας κύτταρο. Οργή πλημμυρίζει το σώμα μου. Πώς καταντήσαμε έτσι; Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει, κι εγώ αναζητώ το ρόλο μου μέσα στα συντρίμια. Θέλω να σκάψω μέχρι να ματώσουν τα νύχια μου, μέχρι να ξεριζώσω κάθε πέτρα που στέκεται εμπόδιο στο πέρασμα μου. Σκάβω, μα βουλιάζω πιο βαθιά. Σκόνη γεμίζει τα πνευμόνια μου, και αποδυναμωμένη χάνω τη φωνή μου.
Έχω τόσα να προσφέρω—ριζοσπαστικές ιδέες, όνειρα και αποκαλύψεις—και το μόνο μου επίτευγμα να συντηρώ τα συντρίμια, ένα ερείπιο μέσα στα άλλα. Συχαίνομαι τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, που σκορπίζουν πόνο για κούφιες απολαύσεις. Βάρβαροι κατακρεουργούν ψυχές και αλωνίζουν ελεύθεροι, υψώνοντας περήφανοι τα λάβαρά τους.
Τα συντρίμια σείονται, βράζουν οι σιωπηλές φωνές που δεν ακούστηκαν, ηχούν αδύναμα, σαν ενοχλητικοί ψίθυροι στα αυτιά των βαρβάρων. Βουβοί μάρτυρες της κτηνωδίας. Συντρίμια αδύναμα, αντί να τους ρουφήξουν στη γη και να εξαφανίσουν τις αμαρτωλές υπάρξεις τους, τους προσφέρουν τη λατρεία τους, πίνοντας αίμα στο όνομά τους. Φοβούνται μήπως ο σεισμός εξαφανίσει τα απομεινάρια τους. Μα ποιος θέλει να ζει σε έναν κόσμο γεμάτο από συντρίμμια;
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Αντίκτυποι του Σύγχρονου Σκοτεινού Κόσμου
ДуховныеΣε έναν ασταθή κόσμο που αλλάζει ραγδαία ένα νεαρό άτομο αναζητά το σκοπό της ζωής του. Στην πρώτη αυτή συλλογή η ηρωίδα μας μοιράζεται την προσωπική της μάχη με δύσκολες εσωτερικές συγκρούσεις και διλήμματα, σε μία προσπάθεια να βρει το πεπρωμένο...
