Until August

Chapter 3

Ilang araw ulit ang nakalipas pagkatapos ng huling pag-uusap namin ni Augustine. Halos hindi ko na rin namalayan dahil naibaon ko ang sarili sa trabaho. Madalas ko naman siyang nakikita, lalo na sa umaga tuwing nagkakasabay kami sa paglabas ng bahay. Siya ay para pumasok ng hospital, habang ako ay para bumili ng kape bago simulan ang trabaho.

Every time we run into each other, it's just quick hellos and polite nods, nothing more. She always looks focused, like she's got a lot on her mind. I guess we both do. I've been meaning to strike up a conversation, maybe ask her how work's going or if she's found time to relax with everything that's been going on. Pero sa tuwing magkikita kami, madalas ko siyang makitang nagmamadali, o kaya abala sa ginagawa.

"Fuck," Singhal ko at inis na inalis ang suot na salamin. I pressed my fingers to the bridge of my nose, trying to ease the tension that had been building all day.

The code was a mess, deadlines were looming, and nothing seemed to be working the way it should. I took a deep breath, willing myself to calm down, but the weight of it all was pressing hard against my temples. It's like I've hit a wall, and I could use a break.

Mabilis akong tumayo para kunin ang gitara na hindi ko na nagawang tugtugin ng ilang buwan. Pumunta ako ng balkonahe at pumwesto sa upuan. The cool breeze hit me as I started to strum a few chords, letting the tension in my shoulders ease up a bit. 

Without really thinking about it, I started singing"I Don't Love You" by My Chemical Romance, one of those songs that always felt cathartic to play. I didn't think anyone could hear me, so I just let the music flow. Nasiguro ko namang walang kahit sino ang makakasilip sa akin. Pero bago ko pa matapos ang kanta ay may narinig akong nagsalita.

"Naks naman, what a flex," anas nito at muntik ko pang mabitawan ang hawak na gitara dahil sa pagkagulat.

"Augustine? Is that you?" Tanong ko rito. Nakalimutan kong magkalapit nga lang pala ang balkonahe naming dalawa. At nakalimutan ko rin na kahit ano'ng lapad ng pader nito para hindi ako masilip ay maririnig pa rin ako mula rito.

"Yep, ako nga," aniya at parang nanunukso pa.

"Wait, how long have you been there?" I asked, trying to mask the sudden nervousness in my voice.

"Kanina lang naman, siguro no'ng bago ka tumugtog?" Hindi siguradong sagot niya. Ramdam ko ring nakangiti siya habang sinasabi iyon. "Ayaw kong ma-istorbo ka sa concert mo, eh. Kaya pinatapos ko na lang." Nakagat ko ang labi nang mapagtantong napakinggan niya pala mula sa simula ang pagkanta ko.

Sandali namang nawala hiya ko dahil sa biro niya, "Sinabihan mo man la'ng sana ako, hindi pa naman ako sanay na meron akong audience."

"Consider yourself lucky, 'no. Hindi kaya lahat nakakapag-perfom nang libre," tukso niya, "Pero to be honest, ha? Ang ganda ng boses mo."

". . . thanks," I replied, setting the guitar down for a moment. "Are you a fan of My Chemical Romance?"

"Hindi, pero nakikinig ako ng ibang mga kanta nila minsan. Ang lagi ko kasing pinapakinggan mga 80's pa." she explained. I smiled, imagining her on the other side, maybe sipping tea or reading a book.