Gece'nin Güneş'i

1. Çocukluk

Geçmiş zaman

Her zaman ki gibi sabahın erken saatlerinde dışarı kovulmuştum. Dışarı Her kovulduğummda arkadaşlarımın yanına giderdim , hepsi de çok iyi dostlardı. Hiç ayrılmazdık , ikiz gibiydik , çoğu kişi bizi birbirimizi öz kardeş sanırlardı ama öyle değildi.

Uzun bir süre sonra arkadaşımın Saye'nin evine varmıştım. Geldiğimde babasıyla birlikte tavuklarına ve köpeklerine yemeklerini veriyorlardı.

"Keşke bende babamla böyle vakit geçirebilsem."

Neyse sorun yok, belki o gün bugün değildir. Saye'nin yanına vardığımda beni gördüğü an boynuma sarılmıştı.

"Günaydın Güneş!" Dedi neşeyle.

"Günaydın Saye" ardından Kayhan abiye döndüm.

"Günaydın kayhan abi."

"Günaydın kızım. Baban ne yapıyor?"

"Babam her zaman ki gibi evde."

"Anladım kızım. Hadi içeri geçin kahvaltı yapalım." Diyerek ikimizinde saçlarımızı karıştırıp içeri geçmişti. Saye ile birbirimize komik şakalar yaparak içeri geçmiş ve kahvaltı sofrasına oturmuştuk.

"Güneş kahvaltı'dan sonra Ege'nin yanına gidelim."

"Olur Saye gideriz."

Kahvaltı bittikten sonra Saye ile birlikte çiftliğe Ege'nin yanına gitmeye başlamıştık. Çiftlik yoluna girmiş villaların önünden geçerken Saye ile koşu yarışı yapmaya başlamıştık. Sonunda çiftliğe varmıştık.

Koşu yarışını kazanan Saye mutluluktan nefes nefese kalmıştı.

"Ben kazandım! Bana çikolata borçlusun."

Gülerek başımı sallayıp soluklanmaya devam ederek onaylanmıştım ki Ege'nin babasıyla birlikte atları dışarı çıkardığını gördük. Saye ile birlikte yardım etmeye gitmiştik. Atları dışarı çıkarmaya yardım ettikten sonra Ege ve Saye ile birlikte oyunlar oynamaya başlamıştık.

Akşam olmak üzereydi ve eve gitmem gerekiyordu. Korkmama gerek yoktu çünkü ailem benimle hiç ilgilenmez , merak etmezlerdi. Saye ve Ege'yi izlemeye başlamıştım

"Benim gitmem gerekiyor dostlarım."

Saye ve Ege hızla bakışlarını bana döndürmüş ve saatin farkına varınca üzülerek bakmaya başlamışlardı. Ege söze girerek;

"Gitmesen? Bizimle kalsan olmaz mı?"

"Evet Güneş Ege haklı. Bizimle kalsan olmaz mı?"

"Üzgünüm kalamam çok kızarlar bana."
Saye üzülerek kollarını birbirine dolamıştı.

"Güneş lütfen bizimle kal. Babam babanla konuşur kızamazlar sana. Lütfen Güneş..."

Saye sözünü bitirince Ege söze girmişti.

"Güneş lütfen kal, gitme. Saye'nin dediği gibi benim babamda babanla konuşur kizmazlar sana. Korurum ben seni , koruruz seni."

Başımı yere doğru eğerek düşünmeye başlamıştım. Düşünürken aklımda ki sorular beni korkutuyordu. Ya annem ve babam yine kavga ederlerse? Ya babam anneme zarar verirse? Ya annem kendine zarar verirse? O zaman onları kim ayıracak? Kim koruyacak annemi? Üzgünce Saye ve Ege'ye döndüm, ikiside pür dikkat bana bakarak cevap bekliyorlardı ki Ege söze başladı.