𝐃𝐞 𝐄𝐞𝐫𝐬𝐭𝐞 𝐊𝐞𝐞𝐫 𝐃𝐚𝐭 𝐈𝐤 𝐈𝐞𝐭𝐬 𝐆𝐞𝐥𝐨𝐨𝐟𝐝𝐞

𝐅𝐥𝐚𝐬𝐡𝐛𝐚𝐜𝐤. - 𝐃𝐞𝐞𝐥 𝟏

-Dit is een flashback van Ella. Hier komen nog meer delen van door het verhaal heen.-

Het regent hard en ik moet naar school op de fiets. Ik sta op en trek een dun truitje en een joggingbroek aan. Zonder te kijken in de spiegel loop ik stil naar beneden. Maar niet stil genoeg. Papa word wakker.

Nee nee nee. Dit gaat mis.

Ik ren heel hard naar beneden. Papa stormt uit zijn kamer en hij rent naar beneden.

"Kom hier jij kutkind!"

Schreeuwt hij en ik ren naar buiten, spring op mijn fiets en ik fiets weg. Hij staat buiten me uit te schelden maar ik ben al weg.

Dat ging bijna mis.

Ik kom aan op school. Ik ben zeik nat. Ik parkeer mijn fiets achter de boom. Als ik hem bij de andere fietsen zet word hij gemold. Ik loop de school binnen.

Damian en zijn vrienden staan daar op me te wachten. Te wachten om me uit te schelden. Te wachten om me uit te lachen.

Ben ik nou echt zo anders omdat ik arm ben?

Ik loop ze voorbij met mijn hoofd naar beneden terwijl ze grapjes over me maken. Ik loop naar het wiskunde lokaal. Ik zit achterin in de hoek. Dat is fijn. Maar dan heb ik wiskunde met Damian en zijn groepje.

Kut. Nee.

"Ga aan de kant dikke trut."

Lucas duwt me van mijn stoel af. Zonder na te denken sla ik hem hard voor zijn hoofd.
Hij pakt zijn hoofd vast en schreeuwt het uit. Ik wist niet dat ik een pen vasthad.

Bloed stroomt langs zijn haar en gezicht. Lucas huilt en zijn vrienden doen niks. Die staan er erbij en kijken erna. Ik staar naar Lucas. De docent loopt binnen en rent naar hem toe. Het gebeurt te snel.

Een tijdje later zit ik in het kantoortje van de directeur, samen met Lucas. Hij vraagt wat er is gebeurt en het enige waar ik over kan denken is papa. Wat als hij hier achterkomt? Ik staar voor me uit. Lucas zegt ook niks. Hij houdt de icepack tegen zijn hoofd aan.

"Hallo? Zijn jullie stom ofzo? Ik vraag wat!"

De directeur klinkt boos. Ik mompel een beetje hoe het zit en Lucas kijkt naar me. Hij zegt niks. Hij knikt alleen.

Ik had niet verwacht dat hij het zou toegeven.

"Het is mijn schuld. Sorry. Ella heeft niks gedaan."

Zegt hij dan. Ik kijk hem stomverbaasd aan en hij kijkt naar de directeur. De directeur knikt, en we mogen weg. Lucas loopt weg maar ik blijf nog even. Papa mag dit niet weten.

"Kunt u het niet tegen mijn ouders zeggen astublieft?"

Ik zeg het een beetje onnozel. De man knikt naar me.

"Geen probleem."

Hij lacht naar me en ik lach terug. Ik loop de deur uit. Maar daar staat Lucas.