Maar het is al te laat. Sarah word geschept door een auto. 'Nee!' Schreeuw ik. Ik ren naar Sarah. De bestuurder stopt. Sarah is lijkbleek en haar been ligt raar onder haar lichaam. Uit haar hoofd loopt bloed. 'Sarah.' Fluister ik. 'Gaat het wel?' Vraagt de bestuurder. 'Nee tuurlijk niet! Bel een ambulance!' Roep ik veel woester dan ik normaal ben.
Aangekomen in het ziekenhuis moet ik wachten. Alleen maar wachten. Ik trek het niet hier. Ik wil iemand bellen. Mijn moeder ofzo, maar mijn mobiel ging kapot bij de klap. Na een paar uur komt er een dokter naar buiten. 'En?' Vraag ik bezorgd. 'Je mag heel even naar binnen.' Zegt hij. Ik loop achter hem aan, naar binnen. 'Sorry.' Fluistert Sarah. 'Het geeft niet. Jij moet eerst beter worden.' Zeg ik terug. Sarah lacht zwakjes. 'En sorry dat ik zo gemeen deed over one direction. Beloof me dat je later trouwt met Harry.' Grapt ze. 'Ik zal mijn best doen.' Lach ik. 'Je tijd is om.' Zegt de dokter. 'Blijf sterk, ik red het wel.' Zegt Sarah. 'Jij ook en beterschap. Ik kom morgen weer.' Lach ik.
Dus de volgende morgen ga ik naar het ziekenhuis. Ik loop Sarah's kamer in maar er ligt niemand. Ik wil net iemand vragen als er een dokter op me afkomt. 'Ga even zitten.' Zegt hij. Ik laat me vallen in een stoel. 'Sarah.. heeft het niet gered. De verwondingen waren te ernstig.' Zegt hij. 'Maar.. de... h..' ik huil. Sarah is weg. Voorgoed. Ik denk terug aan alle momenten die we samen hebben gehad. De leuke, maar ook de mindere. Sarah was er altijd voor me.
Ik zit op de fiets naar huis. Ik snap het niet. Sarah is gewoon weg. Voor altijd. Ik zie haar gewoon nooit meer. Dan bedenk ik dat Sarah me ooit een brief heeft gegeven. Ik race naar huis.
