eat! taekook

0.3

Taehyung

Kahvaltımı yaparken annemin telefonunun çalmasıyla annem ayağa kalkarken ben ve babam hiç oralı olmadan kahvaltımızı yapmaya devam ediyorduk.

"Yoona tamam canım dur ben Taehyung'u yollayayım sen sakin ol." Yoona teyzenin adını duyunca kafamı anneme çevirdim.

"Noldu anne?"

"Jungkook kendini odaya kilitlemiş, çıkmıyormuş." Dediğiyle kaşlarım çatılırken hızlıca ayağı kalktım.

"Ne?"

"Bilmiyorum annecim Yoona teyzenle tartışmışlar kendini kilitlemiş açmıyormuş."

"Tamam ben gidiyorum."

Hızlıca evden çıkarken bir yandan da neden tartışabileceklerini düşünüyordum.Jungkook asla ailesi ile kavga etmezdi,ben bile bazen ederdim ama Jungkook her zaman bu konuda çok hassas olmuştu.

Bir kaç adımda evlerinin önüne gelince kapıyı çalıp sabırsızca açmalarını bekledim.Çok geçmeden kapı açıldı,karşımda gözleri endişeyle dolu Yoona teyzeyi görünce hızlıca içeri girdim.

"Taehyung oğlum kusura bakma bir sen çıkarabilirsin diye düşündüm." Dediğiyle kafamı sallarken yukarıdan gelen babasının sesiyle oraya döndüm.

"Olur mu öyle şey"

Ardından aceleci adımlarla merdivenlerden çıktım.Babası kapının önünde ikna etmeye çalışıyordu Jungkook'u.

"Oğlum, hadi aç kapıyı güzelce konuşalım annen senin iyiliğini düşündü sadece."

"İstemiyorum düşünmesin iyiliğimi." Jungkook içeriden bağırınca iç çektim ve yanımıza gelen Yoona teyzeyr baktım.

"Hayatım gel biz gidelim Jieun'lara Taehyung onu ikna eder." Jungkook'un babası nefesini verip onaylarcasına kafasını salladı.İkisininde kararsız ve isteksiz oldukları gözlerinden belliydi ama Jungkook ne kadar ailesiyle kavga etmesede inatçılığını sitedekiler bile bilirdi.

"Jungkook,aç kapıyı hadi ben geldim." Kapının önüne gelip ikna edici olduğunu düşündüğüm bir sesle konuşurken Jungkook'un sesiyle irkildim.

"İstemiyorum Taehyung! Gitsinler, istemiyorum onları düşünmesinler beni lütfen gidin!" Titreyen ve ağladığını belli eden sesiyle bağırdığında durumun ciddiyetinin farkına vardım.

"Gittiler,gittiler sadece ben buradayım."

"Sen de git seni de istemiyorum." Elimi kapıya hafifçe vurup tekrar seslendim.

"Jungkook lütfen,hadi aç kapıyı bebeğim benim hadi sorun ne söyle bana"

Cevap vermeyip sadece ağlama sesini dinlerken,sabırsızca bekliyordum sadece.Kapıyı kırabilirdim ama sadece daha kötü hissedip baskı altında hissetmesini istemiyordum.

"Jungkook hadi lütfen,bak annenler de gitti sadece ben varım."

"Söz mü?"

"Ne?" Anlamadığım şeyle sorgular bir tonlar konuşurken diyeceği şeyi beklemeye başladım.

"Kızmayacaksın bana söz mü?" Kaşlarım çatıldı,her şey daha da karışırken iç çektim.

"Tamam söz bebeğim,söz."

Kapıya gelen adım seslerinden açmak için ayaklandığını anlarken anahtarı yavaşça çevirdi ve kapı açıldı.

Gözlerini gördüğüm gibi içimde anlamsiz bir sızı oluşurken hızla odaya girdim ve yüzünü avuçlarım arasına aldım.