kıyıya vuran deniz

onlar

👋🏿
kısa bir bölüm 🥷🏿
...

deniz ege demir

titreyen dizlerimle ayakta durmak için çabalıyordum
ellerimi önümde duran fayansa yasladığımda bu anının hiç geçmeyeceğine inanıyordum

hala ağlıyordum
belki şaşırdığım için
ama en çok kırgınlığım için

hayatım boyunca bir şeyler için çabaladım
annem beni takdir edip sarıp sarmalasın istedim
babam beni fark etsin diye çok uğraştım
saatlerce antrenman yapıp başımı o saçma test kitaplarından kaldırmadım

ikiside hiçbir zaman dilediğim gibi olmadı
geceleri bir daha umut beslememeye söz vererek uyudum
ama içten içe değişeceklerini düşünüyordum
hep buna tutundum

yaşantımdan çok uzak olan rüyalarımdan uyandığımda sadece ağladım
şöyle bir düşününce 'ailemle' geçirdiğim her saniye aslında bana gözyaşı olmuş

fark etmemelerine rağmen onlarla çok kavga edip barışmışım
ruhları duymazken onlara olan sevgim yüzünden ağlamışım

ben onların hep tek taraflı kızı olmuştum

titreyen ellerimle musluğu açıp soğuk suyu yüzüme çarptım
bir şekilde kendime gelip bundan sonrası için düşünmeliydim

onlarsız bir gelecek düşünmem lazımdı

suyu kapatıp yüzümü peçeteyle sildim
bir süre daha soluklandıktan sonra lavabodan çıktım

babam ve o çift koridorda oturuyordu
ışıl denen kız sonuçların çıkmasına rağmen gelmemişti

güçlü olduğuna inandığım adımlarla onlara yaklaştım
odak noktam her zamanki gibi babamdı
gözlerim her zaman ona dönme eğilimindeydi

her ne kadar hiçbir zaman karşılık almamış olsamda

babam bana bakmadan ayağa kalktı.

"detayları sonra konuşalım"
"ertelenecek bir mevzu değil beyefendi. şimdi konuşmalıyız" dedi adam

babam sinirle yüzünü sıvazladı
başına iş açılmıştı

"hepimizin işi gücü var. daha sonra detaylı bir şekilde konuşuruz"
donuk bir şekilde onları dinliyordum
o kadar fazla duygu patlaması yaşamıştım ki bundan sonraki hayatıma hissiz bir şekilde devam edeceğimi sanıyordum

"çınar bey farkında mısınız bilmiyorum ama hayatlarımız tepetaklak oldu. işleriniz ve güçleriniz biraz daha bekleyebilir"
kadının ses tonu sertti

babamın yüz ifadesi değişmemişti ama sinirden köpürüyor olmalıydı
o an bakışları bana döndü
ilk defa bakışlarımız kesiştiğinde içimde kelebekler uçuşmadı
ilk defa onun kızı olduğumu hissetmedim

ki zaten değildim

"ege gidelim"
başımı salladım
haklılardı
ertelenecek bir mevzu değildi fakat çok yorgundum
daha fazla ayakta durabileceğimi düşünmüyordum

babam beklemeden koridorun diğer tarafında olan merdivenlere yöneldi
arkasından adım atacağım an kadın ayağa kalktı
bakışlarım kendiliğinden ona döndü
sadece ilk geldiğim zaman bakmıştım
parçalar yerine oturmuştu sanki
ben ona benziyordum

adını bilmediğim anneme benziyordum

burnumun ucu sızlıyordu

"ben tomris"
ne yapacağını bilmiyor gibiydi
yanında duran adamı eliyle gösterdi