🔞အသက်မပြည့်ရင်ကျော်ဖတ်ကြပါနော်
ဆွဲကိုင်ခံရတဲ့လက်တစ်ဖက်က ဖို့စ် အရမ်းကိုနာကျင်နေပြီး လက်ကောက်ဝတ်ကလဲကျိုးထွက်မတတ်ပဲ။
"ဂျမ်မီနိုင်....လွတ်...လွတ်ပါ"
ဂျမ်က ရုန်းနေတဲ့ ဖို့စ်ကိုကြည့်ပြီး ရမ္မက်စိတ်ကပိုတတ်လာသည် သူအရမ်းကိုလိုချင်နေပြီး။
အခန်းရှေ့ရောက်တော့ အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီးဖို့စ် ကိုအခန်းထဲကိုတွန်းပစ်လိုက်သည်။တံခါးပါလော့ချလိုက်သည်။
"အားးးး"
ဖို့စ်က တွန်းခံရတာကိုကြမ်းပြင်ပေါ်ထက်မောက်ကျသွားတော့ နာကျင်စွာအော်နေသည်။
ဖို့စ် မောက်နေရာကနေ နောက်ပြန်လှည့်လိုက်တော့ သူဆီလျှောက်လာတဲ့ ဂျမ်မီနိုင်ကြောင်း ဖို့စ် ထိုင်ရာကနေအနောက်ဆုတ်နေလိုက်သည်။
"ဂျ...ဂျမ်မီနိုင်...အ.. အနားတိုး..မလာနဲ့နော်.."
သူ့အနားတိုးလာနေတဲ့ဂျမ်မီနိုင်က ကျားကောင်ကအစာဆာလောင်လွန်းလို့ သူရှေ့ကရှိနေတယ်သာကောင်ကို လုံးဝအလွတ်မခံပါ။
ဖို့စ် ကကြောက်လွန်းလို့ အနောက်ဆုတ်နေတာကိုကျောပြင်က ကုတင်ခြေနဲ့ထိနေပြီး အနောက်ကထပ်ဆုတ်လို့မရတော့ပါ။
ဂျမ်သူရှေ့မှာ ရှိနေတဲ့ကိုယ်လုံးသေးသေးဖွေးဖွေးတစ်ယောက်က သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းက သူ့ကိုပိုပြီးဆာလောင်စေချင်တော့။
ဖို့စ်အနားသို့ ရှေ့တိုးနေလိုက်သည်။
"လွတ်...လွတ်နော်...ကယ်ကြပါဦး.."
ရုတ်တရက် ဖို့စ်အင်ကျီကိုဆွဲဖြဲနေတဲ့ဂျမ်မီနိုင်ကြောင်း ဖို့စ်လန့်လဲလန့်ကြောက်လဲကြောက်ဆိုတော့ ရှိသမျှအားနဲ့ရုန်းနေလိုက်သည်။
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ"
"လွတ်...လွတ်ပေးပါ..ငါ...ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
ဂျမ်က ငိုနေတဲ့မျက်ဝန်းနဲ့သူ့ကိုအသနားခံနေတဲ့ေကာင်ေလးကို သူ့စိတ်ကိုပိုကြွစေနေသည်။
"ဟာ...အရသာ..ကောင်းမယ့်ပုံပဲ"
ဟုဆိုကာ ဖို့စ် ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုအငမ်းမရစုပ်ပြီးစားသောက်နေလိုက်သည်။
