သူပြောပြီးနောက် အတွင်းမှန်မှတစ်ဆင့် ကားဒရိုင်ဘာနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားလေသည်။
ခီရာ ဒရိုင်ဘာ၏အသွင်ပြင်ကို ကြည့်လိုက်မိချိန် စကားလုံးများတိတ်ဆိတ်သွားရသည်။ ပြတ်သားသည့်မျက်ခုံးနှင့် စူးရှသည့်မျက်လုံး။ ပြီးတော့ မျက်နှာအောက်ပိုင်းကို ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ ပြီးပြည့်စုံသည့်Maskတစ်ခု။
ထိုနေ့က လူနှင့် တစ်ထေရာတည်းပင်။
"ခင် ခင်ဗျား....."
ကြောက်လန့်စိတ်ကြောင့် စကားလုံးများထစ်ပြီး ပြောမထွက်ဖြစ်နေစဥ် ကားက လူခြေတိတ်သည့်နေရာတစ်ခုတွင် အရှိန်လျော့ကျသွားသည်။
"Hmm?"
ထိုလူက အပြုံးမျက်ဝန်းဖြင့် နောက်ခန်းထဲက ကျုံ့နေတဲ့သူ့ကို စုံချည်ဆန်ချည်ဝေ့ဝိုက်ကြည့်ပြီး ရမ္မက်ဆန်သောအနိမ့်သံဖြင့်.....
"ကိုယ်မင်းအချိန်ကို ခဏလေးပဲယူမှာပါ"
Kimနောက်ခန်းထဲဝင်ပြီး ကူရှင်ကိုနှိမ့်ချလိုက်ရာ ကောင်လေးက သူ့ကိုကြောက်ရွံ့စွာကြည့်ပြီး အနောက်ဘက်သို့ကျုံ့ဝင်သွား၏။
"မကြောက်ပါနဲ့"
Kimကားတံခါးကို လော့ခ်ချပြီး ကောင်လေးအနားသို့ဖြည်းဖြည်းစီကပ်သွားပြီး အုပ်မိုးလိုက်သည်။ လူနှစ်ယောက်၏ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ချိန်က တစ်ထပ်တည်းကျလုနီးပါးဖြစ်၍ ပူနွေးသောလေငွေ့က ကောင်လေး၏နားရွက်နားတဝိုက် ဖြတ်သွား၏။
"မင်း အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ"
နားရွက်နားတဝိုက် ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်လျှင် ကောင်လေးက ဘောလုံးလေးကဲ့သို့ ကိုယ်ကိုပိုမိုကြုံ့ဝင်ကာ သူ့အား ရှောင်ရှားချင်နေသည်။
"အင့်! ဟင့်အင်း"
ခီရာ သူလက်ရှိဘယ်လိုအန္တရာယ်ထဲ ကျရောက်သွားပြီလဲဆိုတာ မစိဘဲမနေ။ သူ တအင့်အင့်နဲ့ရှိုက်ငိုရင်း ယုန်ပေါက်လေးတစ်ကောင်လို တုန်လှုပ်နေ၏။
"တောင်းပန်ပါတယ် မလုပ်ပါနဲ့"
"ဘေဘီ..... မင်းအဲ့လိုငိုတာမြင်တော့ ကိုယ်မင်းအပေါက်လေးကို ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းလေး လိုးပစ်ချင်သွားပြီ"
