Bugün 12 temmuz en sevdiğim.Tam olarak,10 gün oluyor.Hayatıma kattıklarının haddi hesabı yok.Benim en uzağım. Ellerimi uzatıp sahip olamadığım.Aklımla cebelleşiyorum,kalbim işin içerisine girince hep susuyorum.Öyle bir sessizlik ki bu,bu sessizlikte bile aklıma geliyorsun,Kalabalıklaşıyor etrafım.Düşüncelerim kemiriyor aklımda kalan seni.Bir yerden sonra durgunlaşıyorlar,nereye kadar devam edeceğiz böyle diyorlar.Biliyorum,bu yolun bir sonu olmadığını.Hiç görmediğim gözlerine hasretim.Bu hasret günden güne yiyip bitiriyor beni.Öyle bir şey ki bu,içinden söküp atamıyorsun.Bazen konuşamıyorum,kelimeler sanki bir kar tanesi ve dilimin ucunda hep eriyor.Sana ulaşamamak korkutuyor beni.Elimi uzatsam,elimi tutmuyorsun.İçimdeki felakette,herşey yanıp bitiyor,ama bitmeyen bir sen varsın.Seni oradan nasıl çıkarırım bilmiyorum,korkarım saçının bir teline zarar gelir diye.Dokunmaya kıyamam,bakmaya doyamam.Bazen içimdeki sevgi,çok büyük bir acıya dönüşüyor,ve beni kavururcasına yakıyor.Dünya bir cehennem,ve bu cehennemin ortasında kalan tek bir çocukmuşsun gibi düşünüyorum seni.Öylesine saf,öylesine temiz,Korkudan gözlerini açamıyor,etrafındaki kötülükleri görmemek için.Sana sarılmak istiyorum,kırılırsın diye dokunamıyorum.Ama kelimelerim sana dokunsun istiyorum.Kafamın içerisinde yarattığım bir sen vardın,Ellerini tuttuğum,deli gibi sarıldığım.Kirpiklerin vardı tam öpülesi.Hayranıydım kusursuzluğunun.Sen canımdan içerisin.Ve benim canımın içerisi,fazla yorgun.Bu yaşta bu yorgunluk, inan bak kolay değil.Senin varlığınla tutunuyorum ben bir dala.O dal koparsa,sert bir düşüş olur biliyorsun.Kalbim terkedilmiş bir virane.Ne sabahı tanır,ne geceyi.Güneş doğmuyor,fazla havasız ve bir insan orada yaşarmı bilemiyorum.Ama oraya sen girdin gireli,Yağmur eksilmez oldu.Bazen sen yağmursun.Yağdığında benim vicuduma hiç değmeyen,her damlasını yere düşmesin diye elimle kovaladığım bir yağmur.
