Trust Unset ;; Hyunmin

★ 2

28 Mart 2018
Kim Seungmin

“Vay, Seungmin!”

Kapıyı arkamdan çektim ve kulüp odası olarak kullandığımız geniş atölyenin içinde ilerledim. Ekibimizin bir kısmı ortadaki büyük masanın etrafında sıralanmıştı. Önlerindeki bilgisayarlara bakılırsa yine oyun oynamak için kulüp odasını kullanıyorlardı.

“İşiniz gücünüz yok mu?” diye sordum takılarak.

“Seni bekliyorduk.” dedi Minho sandalyesini geriye iterek. Ayağa kalkıp duvar kenarına bıraktığı çantasına yürüdü.

“Gelişme mi var?” diyerek tekrar soru yönelttim.

“Birkaç kulüpten dosya yolladılar. Kendi bölümlerinin projeyle ilgilenmek isteyen en iyi öğrencilerini belirlemişler.” diye cevap verdi Eunkyung.

Minho elindeki iki üç dosyayla bana doğru gelirken çantamı masanın üzerine koydum ve bana uzattığı dosyaları aldım. İlk işim dosyaların hangi kulüplere ait olduğuna bakmak oldu. Kimya Mühendisliği, İnşaat Mühendisliği, Malzeme Mühendisliği...

Bıkkınca dosyaları bıraktım. Bakışlarım odadaki Minho, Eunkyung ve Beomgyu üzerinde dolaştı. “Mimarlıktan ve Moleküler Biyoloji bölümünden ses yok, değil mi?”

“Kimse istekli değil, Seungmin. Biyoloji öğrencilerinin sera raporlamaları bu haftalarda veriliyormuş. Bir hafta içinde belki bulabiliriz ama heveslenme. Mimarlık öğrencileri de programları yoğun olduğu için projeye en baştan katılmak istemiyorlar.”

“En az bir mimara ihtiyacımız var ama.” diye söylendim. “Dekanın hangi bölümlerden kaç kişi istediği belli. Mimar olmadan projeyi onaylamaz.”

“Alt dönemdekilere sorsak?” diyerek öneride bulundu Minho.

Kaşlarımı çattım. “Alt dönem mi? Bir ikinci sınıfla ne yapacağız tam olarak?”

“Küçümseme.” dedi Beomgyu. “Gayet de işe yarar.”

“Dönemin en iyi öğrencisine sorarız.” diye destekledi Minho. “Üstten ders alan birini bulabiliriz.”

“Mimarlık zor bölüm. Adamlar daha kendi derslerine yetişemiyorlar. Bir de üstten ders alan birini mi bulacağız? Hadi bulduk diyelim, sence bu kişi derslerine mi daha çok önem verecektir, bizim uyduruk projemize mi?”

Minho'nun ifadesi ciddileşti. “Seungmin, uyduruk proje dediğin şey üniversitemizin adını duyuracak. Burada okumak istemediğini biliyoruz ama bu kadar nefret dolu olma. Bu projenin başına gelmen için dekan özellikle seni istedi. İstemiyorsan en başından söyleyebilirdin, kulüpteki görevin de her neyse onu yapmaya devam ederdin.”

Gözlerimi devirdim. Ondan da bu kadarını anlamasını beklerdim zaten.

“Senin yerinde olmayı isteyecek birçok kişi var.” dedi Eunkyung sakince. “Yaptığın şımarıklıktan başka bir şey değil.”

Dosyaları bir elime alırken diğer elimle çantamı kavradım ve arkamı döndüm. “Ne yaparsanız yapın.” dedim atölyeden çıkarken.

Zaten uykusuz olduğum için başım ağrıyordu. Gecenin köründe gördüğüm rüya yüzünden bir daha uyuyamamıştım ve iki saatlik uykum beni ayakta tutmaya yetmiyordu. Vücuduma şeker almam gerekiyordu. Henüz yemekhaneden yeni çıkmış olmam fark etmezdi, bayılmamak için yemek yemeliydim.

Bana asırlar gibi gelen sürenin sonunda kafeterya kapısından geçtim. İçerisi dışarıdan daha serindi. Ortalığın kalabalık olması moralimi bozmuştu. Herkesin yemekhaneden yediğini ve buraya ihtiyaç duyulmadığını sanıyordum. Zaten bugün tek bir işim rast gitse şaşardım.