Daugther of Rogers

5

"Sen gittin ve kafamın iyi kalması gerekli

Her an, seni aklımdan çıkarmak için"

Steve'in öfke dolu bakışları arkadaşını bulurken sinirle konuşmaya başladı.

"Kimse kuleden gitmeyecek Tony, bir kişi dışında."

Mavi gözleri öfkeyle kızını bulurken ona adımladığında genç kadın ister istemez korkuyla bir adım geriye gidip tek elini kaldırmıştı, Natasha sinirle aralarına girdi.

"Steve yeter bu kadar! O sadece bir çocuk!"
"Umurumda değil Tasha! O bir katil ve ben öyle birini kuleye kabul edecek değilim!"

Sarışın kadın kurumuş ve titreyen dudaklarını diliyle ıslatırken mavi gözlü adam kolundan tuttuğu gibi onu arkasına alıp arkadaşına hitaben sinirle konuşmaya dahil oldu.

"Sakın bir daha böyle konuşmaya kalkışma yoksa asıl katil kim görmüş olursun."
"James."

Bucky adını ilk defa kadının ağzından duymasıyla yavaşça kafasını ona doğru çevirdiğinde sarışın kadın yavaşça onun elini tuttu.

"Sen yoktun Steve... 95 yıl boyunca sen yoktun, şimdide gelip bunca zamandır yanımda olan kişiyi benden uzaklaştırmana izin vermeyeceğim."

Steve bakışlarını arkadaşına çevirirken derin nefes aldı, arkadaşını kaybetmemek için buna katlanabileceğini düşündü.

"Ne yaparsanız yapın."

Sinirle labdan çıktığında kızıl kadın bakışlarını bir köşeden olanları izleyen Crescent ve Morgan'a çevirdi.

"Kızlar, dışarıya."
"Anne..."
"Dışarıya."

Natasha'nın kesin ses tonuna kimse karşı çıkamazdı ki iki kızda karşı çıkmayıp labdan çıkmışlardı, Tony bir kaç adımla iki askerle olan mesafesini kapatırken konuştu.

"F. laboratuvarı kilitle ve kimse girmesin, Morgan'da dahil."

Kapılar kilitlendikten sonra camdan duvarlar siyaha bürünmüştü, dörtlü karşılıklı otururken Tony konuşmaya başladı.

"Siz Steve'i fazla düşünmeyin, biz onu susturacağız."
"Belkide burada kalmamalıyım."

Sarışın kadın konuştuktan sonra doğrulup arkasına yaslandığında adam bakışlarını ona doğru çevirip sinirle konuştu.

"Gidersen bende seninle geleceğim."
"Artık gitme konusunu kapatabilir miyiz? Kimse bir yere gitmiyor, Daisy biz her zaman senin yanındayız."
"Kızını öldürmeye çalıştım ve bundan pişman değilim, hala kalmamı istiyor musun?"

Natasha nefesini tutarken arkasına yaslanıp tek elini bacağının üzerine koydu.

"Zihniyle tek oynananlar siz değilsiniz. Bu yüzden sizi anlıyorum ve bir daha acı çekmek istemeyeceğinizi biliyorum."

Tony bakışlarını saate çevirdiğinde yemek zamanı geldiğini gördü.

"Akşam yemeğine insek iyi olacak, sonrada size kuleyi gösteririz."
"Arkadaşlarınla yemek yememizin doğru olacağını sanmıyorum."