အပိုင်း(၂၇)
စတုတ္ထထပ်တွင် ချီရွှမ်း၏ သဲလွန်စတိုင်းက ပျောက်ကွယ်သွားပြီး အရာအားလုံးက တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားသည်။
ယခုလေးတင် လွှင့်ပစ်ခံခဲ့ရသည့် အမျိုးသမီးများ၏ အရိုးစု အကြွင်းအကျန်များကလည်း ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ပြန်လည် ပေါ်ထွက်လာခြင်း မရှိတော့ပါချေ။ နံရံပေါ်မှ ပန်းချီကားများကို ယန်ရှစ်ရွှမ်းက တဖန်ပြန်လည် ကြည့်လိုက်သည့် အခိုက်အတန့်တွင် မူရင်းပုံစံအတိုင်း ပြန်ပြောင်းနေကြောင်း မြင်လိုက်ရသည်။ ကွဲထွက်သွားသော သစ်သားဘောင်များဖြစ်စေ၊ ကြမ်းပြင်တွင် တလက်လက် တောက်ပနေသော ဖန်အကွဲစများကပင် ဖြစ်စေ မူရင်းပုံစံအတိုင်း ပျက်စီးခြင်း မရှိသည့် ပန်းချီကားများအသွင် ပြောင်းနေလေပြီ။ ထိုပန်းချီကားများက ဘယ်သောအခါမှ မလှုပ်ရှားခဲ့သလိုမျိုး အကောင်းအတိုင်း ပြန်ရှိနေလေသည်။
သို့ရာတွင် ပန်းချီကားထဲမှ ပုံများက ပြောင်းသွားသည်။ အော်ဟစ်နေပုံ၊ ငိုကြွေးနေပုံများ ရှိနေခဲ့သည့် အမျိုးသမီးများ၏ မျက်နှာများအစား မျက်နှာကိုအုပ်ကာ တိတ်ဆိတ်နေသည့် အမျိုးသမီးများအသွင် ပြောင်းသွားသည်။
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အသိစိတ်၏ ချုပ်ထိန်းမှုများမှ လွတ်ကင်းသွားပြီးနောက် စံအိမ်၏ မူလ Uပုံသဏ္ဍာန် တည်ဆောက်ပုံက ပို သိသာ ထင်ရှားလာသည်။ ကန့်သတ်ထားသော ကော်ရစ်တာအရှည်ကို အဆုံးအစမဲ့သည်အထိ တိုက်ရိုက် ဆွဲဆန့် ကြည့်လိုက်မည် ဆိုလျှင် ဝေးကွာလွန်းသော နေရာရှိ အမှောင်ထုအတွင်းသို့ ရောက်ရှိသွားပေလိမ့်မည်။
နံရံ၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ချင်းစီတွင် ရှိနေသော ပန်းချီကားများက လျှောက်လမ်း တောက်လျောက် ဆန့်တန်းကာ ရှိနေသည်မှာ အဆုံးအစ မဲ့နေသည်ဟုပင် ထင်ရသည်။
ပန်းချီကားများအတွင်းတွင် လက်များကို သုံးလျက် မျက်နှာကို အုပ်နေသော အမျိုးသမီးများ ဖြစ်စေ၊ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မျက်လုံးများကို အုပ်ပြီး ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က နားကို ပိတ်ထားလျက် အစစ်အမှန်ကို ရှောင်ရှားလိုသော အမျိုးသမီးများကိုပင် ဖြစ်စေ မြင်ရသည်။
