My hero, Michael.

20.

Nathalie POV
We zijn weer naar boven gegaan, en zitten samen op Michaels bed, wat te klooien en te plagen. "Moet je echt al weg?" Vraagt hij. "Ik denk het..." Zeg ik. Hij zucht. "Maar... misschien kan ik nog wel even blijven!" Grijns ik. "Ik krijg je nog wel!" Roept Michael en hij begint me te kietelen. Ik kan niet tegen kietelen. Ik begin te spartelen om mezelf te proberen los te maken, maar Michael is te sterk. "Sorry sorry! Genade!" Gil ik. "Zeg: alsjeblieft!" Grijnst hij. "Alsjeblieft!" "Alsjeblieft wie?" Grijnst hij. "Alsjeblieft Michael!" Lach ik. "Hmm..." Hij blijft doorgaan. "Oké dan!" Eindelijk stopt hij. Ik ga uitgeput liggen. Hij pakt mijn hand en zijn vingers vlechten door de mijne. Michael staart me aan. Ik staar terug. een hele poos blijft het stil. Dan zucht Michael. "Wat is er?" Vraag ik zacht. "Niks..." Mompelt hij, mar ik ken hem ondertussen lang genoeg om te weten dat er wel wat is.

Michael POV
Ik wil dat ze van mij wordt, voor altijd van mij. Maar helaas, zo snel gaat dat niet. Ze gaat weer rechtop zitten, naast mij. Ik buig langzaam naar haar toe, gewoon om te kijken hoe ze reageert. Ze blijft heel stil zitten. In haar ogen twinkelen lichtjes. Ik geef haar een kusje op haar neus, waardoor ze weer moet blozen. Ik grijns, deels omdat ik weet dat ze daar niet tegen kan. Onze voorhoofden raken elkaar. Ze wil wat zeggen, maar ik leg één vinger op haar lippen. "Ssst..." Fluister ik zachtjes. Dan trek ik haar mee in een kus.

"Michael!" Roept mijn moeder. "Ja?" Roep ik terug. "Breng je Nathalie zo naar het station?" "Ja mam!" We liggen naast elkaar op mijn bed, haar hand in de mijne. "Je hoort het," Kreunt Michael. "Kom je mee?" "Oké!" Zegt ze, vrolijk als altijd. We lopen naar beneden. "Dag meneer, dag mevrouw!" Zegt ze tegen mijn ouders. Lief hoe beleefd ze is.

Ze gaat weer bij mij achterop zitten en slaat haar armen om me heen. Ik wordt er warm van. Zo fiets ik naar het station. "Ben ik eigenlijk niet heel zwaar?" Vraagt ze. "Tuurlijk niet!" Zeg ik naar waarheid.

Voor mijn gevoel veel te snel zijn we bij het station. "Nog 10 minuten" Leest ze van het informatie-bord. "Perron 4" Ik stel voor dat we alvast naar het perron lopen. Nathalie vindt het een goed idee. Ze checkt in en dan lopen we het perron op. Ik verzamel al mijn moed. Hier heb ik op gewacht. Ik pak haar hand en trek haar naar me toe. "Lieve Nathalie, wil jij mijn vriendin zijn?" Vraag ik. Heel even blijft het stil. "Ik heb je vermoord hé?" Vraag ik. Ze knikt. Dan zegt ze: "Tuurlijk wil ik dat!" Ik kus haar weer. "Ik hou van je" Fluister ik in haar oor. "Al sinds ik je voor het eerst zag." De trein komt het perron binnen rijden. Ik geef haar nog een laatste knuffel. "Tot gauw!" Roept ze. Ze blaast me een kushandje toe. "Tot gauw!" Zeg ik nog, geen idee of ze het hoorde. Even later zie ik haar achter een raampje verschijnen en we zwaaien nog even. En dan is de trein weg.

----------------------
Dit was het laatste officiele hoofdstuk van MHM. Er komt nog een epiloog en dan wordt dit mijn tweede afgeronde boek! Thanks voor al jullie lieve comments ♡