Hoe walst de pletwals voort en voort
Door niemand in zijn werken of wegen verstoord
Zo danst de wind door het buigzame riet
Haar stoppen of vangen, volledig kan niet
Marcheert de tijd door het veranderende land
Verweert de mens zich hand en tand.
Oh muze breng mij mijn onsterfelijkheid
Voor kort, voor eeuwig, de Voorzienigheid
Een jaar en dag, voor nu, lijkt kortgebeurd
Tot een eeuw alweer door mensenhand
Van de kalender wordt gescheurd
Ooit was ik jong en zocht ik meer
Dan onsterfelijkheid in woord, de grootste eer
Een mens wiens woorden worden herhaald
Wanneer geschreven
In woord en daad tot god verheven
Dan volgt daar steeds die pletwalts
Niet te vermijden
En verdwijnt de kennis in mist der tijden
Ik wil een god zijn, zo spreekt mijn hoofd
Wat meerwaarde breng ik
Voor een mens die gelooft
Dat een mens, als ik, zijn lot kan ontlopen.
En eeuwig van uit het niets
Zijn woord kan verkopen
Roep mij dan aan, mijn grootste wens
Richt u allen tot Niko, de mens
Wiens woord overschrijden
De grens van de dood
Het tikken van de klok
Op de eeuwigheid begroot.
