साथ तुझी! / Together, Our Paths Entwine! ✨

1 : मोरपीस / A Peacock Feather!!✨

त्याचा तोच थरथरणारा तरीही कमालीचा घोगरा आवाज ऐकून आजही ती, त्या मोगरासारखीच पुन्हा नव्याने खुलली होती. पुन्हा नव्याने आयुष्याच्या उत्तरार्धात कोवळ्या वयातल्या प्रेमाची चाहूल शेवटच्या काही क्षणांसाठी जगून घेत होती. कॉलेजच्या कट्ट्यावर बसून वाचलेल्या अशक्य, तरीही मन भारावून सोडणाऱ्या अगणित परीकथा प्रत्यक्षात देखील जगता येतात, अनुभवता येतात याची प्रचिती तिला त्या क्षणी येत होती.

त्याला पहिल्यांदा पाहिलं होतं तेव्हा पोटातली ती अनामिक फुलपाखरं, त्याचे तेच मधाळ डोळे आणि त्यात स्वतःला झोकून द्यायची तीच जुनी तरीही नव्याने नवी वाटणारी भावना, पांढऱ्या शुभ्र दंतपंक्ती दर्शवणारं त्याचं गोड, मनमोहक हसू आणि त्या गोड हास्याच्या मागे लपलेलं विरहातलं ते प्रेम!!

आपल्या समोर आत्ता, या क्षणी हा भास आहे की फक्त त्याचा आभास असा प्रश्न तिच्या मनात डोकावून गेलाच होता. तरी सुद्धा त्या मृगजळासमान क्षणात ती पुन्हा एकदा जगून घेत होती.. कदाचित, शेवटची!!!

50 वर्षांपूर्वी..

गवताचं मखमली, हिरवगार आणि चंद्रप्रकाशात सुद्धा नजर जाईल तिथपर्यंत डोळ्यांचं पारणं फेडणारं सौंदर्य न्याहाळत "ती" तिच्या हातांची उशी करून पहुडली होती. सूर्यकिरणांची चाहूल लागताच, चांदण्याच्या पसाऱ्यातून चंद्र आपलं अस्तिव मिटत अदृश्य होत होता. तर दुसरीकडे, सूर्यास्ताचे प्रत्येक रंग, अंधारमय झालेल्या त्या निसर्गाच्या प्रत्येक कणात स्वतःची अशी एक नवी, मन प्रसन्न करणारी रंगीत छटा उमटवू पाहत होते.

तितक्यात हळुवारपणे एक नाजूकसं मोरपीस तिच्या दिशेने येत तिच्या डोळ्यांवर अलगद येऊन पहुडलं.

"माझं मोरपीस!!!! यार पुन्हा हेच स्वप्न?? का होतंय असं?? भूत किंवा चेटकीणचा प्रकार नसेल ना हा काही? नाही पण मोराचं भूत कुठे असतं? पण असलं तर?? हट्ट यार" ती स्वतःशीच बडबडत आणि अर्थात तिच्या लाडक्या मोराला कोसत वैतागून उठली.

"चला "अवी" मॅडम उठा.. आजपासून तुमच्या आयुष्यात एका नव्या अध्यायाला सुरवात होतेय.. फायनली माझ्या स्वप्नांच्या दिशेने एक पाऊल पुढे टाकणार आहे मी!!! आता तिथे काय वाढून ठेवलंय माहित नाही पण काम आवरून पुन्हा इथे माझ्या जंगलात कधी येईन माहित नाही.. खूप आठवण येईल सगळ्यांचीच.. ही बोलकी झाडं, त्यांची ती नाजूकशी पिल्लं.. काही सुगंधित तर काही गुणकारी!! सूर्यास्ताची चाहूल लागताच, नभावर पसरलेली ती तांबडी कापसाची चादर.. जवळच्या पाणवठ्यावर रात्रभराचा साठा करण्यासाठी आलेल्या छोट्या छोट्या पक्षांची किलबिल.. रात्री दोन घास पोटात ढकलल्यावर गवताचं अंथरूण तर नभातल्या पांढऱ्याशुभ्र चांदण्याचं पांघरूण करून शांतपणे चंद्रमासोबत अबोल गप्पा मारणं.. सगळं सगळं आठवणार आहे मला!!! तिथे हे सगळं करता येईल?? असो, पण मी शब्द देते हा.. लवकरच ते काम उरकून मी पुन्हा तुमच्या जवळ येईन, तोपर्यंत काळजी घ्या आणि अर्थात माझी आठवण काढत रहा!!" असं म्हणत, त्या अरण्यातल्या प्रत्येक झाडावर, फुलांच्या कळ्यांवर, प्रत्येक छोट्या मोठ्या सजीवावर मायेने हात फिरवत आणि ओठ टेकवत अवी तिच्या कुटुंबाला शक्य तेवढं नजरेत कैद करून घेत होती..

क्रमशः

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

For English Readers:

As the thunderous voice echoed, she unfolded like a mogra bloom, revived and renewed. In life's twilight, she rekindled the tender flame of youthful love, savoring the fleeting moments. Tales of wonder, once devoured on college benches, now danced in reality, their magic palpable, a testament to dreams lived and loved.

As their eyes met for the first time, butterflies swirled within her, responding to his warm, honey-gold gaze. An old longing stirred, familiar yet freshly awakened, beckoning her to surrender. His enchanting smile unveiled pearlescent teeth while hiding a love veiled by distance.

A fleeting specter, a moment's trick of the light, or a tangible truth? Her mind whispered the question as she wavered between reality and illusion. And yet, in that ephemeral instant, she embraced life once more—maybe in a final, fading breath.

50 years ago...

She had lain down with her hands as a pillow, gazing at the soft, green, and velvety grass, its beauty so captivating that it seemed to stretch as far as the eye could see, even in moonlight. As the sun's rays began to peek, the moon hid its presence, disappearing into the darkness. Meanwhile, every color of the sunset tried to imprint a new, vibrant hue on each particle of nature, now shrouded in darkness, creating a mesmerizing sight.

In that moment, a whisper-soft peacock feather drifted towards her, its gentle touch alighting upon her eyes, a tender caress that enveloped her in serenity.

"My peacock feather!!! Oh God, this dream again??? Why is this happening?? Is it some kind of ghost or witchcraft?? No, but where would a peacock's ghost be? But what if it is? Ohh, just shut up!!!" She muttered to herself, scolding her beloved peacock, and got up, frustrated.

"Wake up, dear Avi!! A new dawn breaks. A fresh chapter unfolds as I embark on my heart's quest. The unknown beckons, yet I'll carry this jungle's essence within. The whispering woods, petals of flowers, every creature great and small—I'll hold them close in memories to enthrall. Sunsets ablaze, birdsong serenades, moonlit nights in silent reverie—all etched in my soul. Though distant paths await, my promise remains: to return and reignite the flames. Farewell, dear ones, may memories sustain." With tender words, Avi caressed each tree, the delicate petals, and every creature, great and small, in the jungle, her touch imbuing love and farewell. Her gaze enveloped her family, holding them close in memory as she bid adieu.

To be continued...

{ How was the first part? Although it was a bit short, it was enough to introduce our 'Avi'. In the next part, you will also get to know 'him'!! And yes, one more thing, as I mentioned earlier, this story is originally in Marathi, but I am writing it in both languages for English readers. However, since publishing the prologue, the response has been very low, so please let me know if I should continue in English too? Because if not, my efforts will go to waste. If you liked this part, please vote and comment to let me know.
Silent readers, at least do vote..
The next part will depend on your response.
Take Care♡ }

-Your Author / लेखिका🤍
WhisperingWordsmith 7