Yaz Şansı

Bölüm 1: Uzun Yolculuk

"Elisaa! Biraz daha uyumaya devam edersen uçak çoktan kalkmış olacak!" diye seslenen babamın cümlelerini algıladığım anda yataktan resmen  fırladım. Gardırobumun kapağını sert bir hamleyle açıp giyecek birkaç parçayı çıkarttıktan sonra aceleyle üstüme geçirmeye başladım. Son bir kez aynada kendime baktım. Üstüme fıstık yeşili kolsuz bir bluz, bluzun üstüne beyaz bir gömlek ve son olarak mavi kotumu giyerek kombinimi tamamlamıştım. Saçımı hızlı şekilde topuz yaptıktan sonra aşağı doğru merdivenleri inmeye başladım.

"Günaydın baba, görüşmek üzere uçağa yetişmeliyim." dedim pankek pişirmeye çalışan babama. Yaşına rağmen hala bir model gibi göründüğü inkar edilemezdi. Gülümsemesi iyice genişledi ve yerini alaycı bir kahkahaya bıraktı. "Şaka yaptım!" diyerek gülmeye devam etti." Yaşlı moruk! " diye karşılık verdim ona, alaycı tavrı hala sürüyordu. "Niyeymiş o bu halimle bile o genç yakışıklılara bin basarım." dedi ve sarılmak için kollarını açtı,  ben de ona karşılık verdim. Babam aynı yağmur gibi kokuyordu. Bu koku beni her zaman sakinleştirirdi.

O güvenli kollardan ayrıldıktan sonra koyu gözleriyle saatine baktı." Az önce şaka yapmıştım ancak seni şimdi yola çıkmazsan cidden geç kalabilirsin." diyerek gözleriyle kapıyı işaret etti. Ben de yanağına hızlı bir öpücük kondurduktan sonra hızlıca önceden hazırladığım lila valizimi arkamdan sürüyerek kapıdan dışarıdaki dünyaya adım attım.

"San Olivinia- Greendell uçağı on dakika içinde havalanacaktır."

Uçuşun son anonsları yapılıyordu. Neyse ki tam vaktinde buradaydım. Uzun ama keyifli bir yolculuk olacağı kesindi. Annem Greendell'den çok bahsetmiş çok beğeneceğimi düşündüğünü dile getirmişti. Bakalım gerçek mi , yoksa bir palavradan mı ibaret...

"Ah Elisa hoşgeldin tatlım. Uçuşun nasıldı?" dedi anneannem. Yıllardır görüşmüyorduk. Annem ben 13 yaşındayken ölmüştü ve cenazeden bu yana hiç ziyarete gelmemişti... Rosalie aynı benim gibi gözüküyordu aramızdaki farklar sadece onun benden biraz daha kısa, kiloluydu. Ayrıca tabi ki yılların birikimi de en önemli farklardandı.

"Teşekkürler anneanne oldukça iyiydi. Yola çıkabiliriz." derken sesim oldukça netti, yaşlı kadın da bunu anlamış olacak ki sadece kafasıyla onaylayıp onu takip etmemi arabanın otoparkta olduğunu söyledi. Ben de sessizlik oyununu devam ettirerek otoparktaki arabanın yanına kadar tek bir söz dahi etmeden yürümeye devam ettim. Hayır anneannemle aram hiç bir zaman kötü olmamıştı hatta annem henüz hayattayken onun geleceği günleri hevesle beklerdim.

Sadece aramızdaki görüşmediğimiz uzun zaman birbirimize ısınmamızı bir duvar gibi engelliyordu. Ama sonuçta her buz erirdi, her duvar yıkılırdı. Bütün yaz birlikte olacaktık ve eninde sonunda bu soğukluk sevgiye dönüşecekti ...

Greendell, San Olivinia kadar kadar gelişmiş sayılmazdı doğaya çok önem verildiği belliydi şehir olabildiğince ormanlara göre yerleştirilmişti.
Açıkçası bu durum oldukça etkileyiciydi. Ben hala şehri izlerken içinde bulunduğumuz Mavi Jeep  olduça güzel ve tatlı bir evin önünde durdu...