Love Game (Book 2)

Part I

PROLOGUE

I chose to believe in love and have trust that fate brought us together hindi lang para maglaro kundi para tuluyang ayusin ang buhay ng isa't isa, pero anong ibig sabihin nito? Bakit parang kami na ang pinaglalaruan ng tadhana ngayon?

Ang tagal kong hinintay ang sandaling ito, na magkamalay na sya pero ngayong gising na sya parang mas lalo akong nakaramdam ng takot. Paanong hindi nya ako kilala? He used to look at me with a sparkle in his eyes but all of a sudden it feels like he doesn't want to look at me at all. He just sees me as a stranger now.

"Audrey, anong nangyayari sa kanya?"

"Ahm...Austin, hindi mo ba talaga sya nakikilala?"

"Sino nga sya? What happened to me? Where am I? Audrey, why do you look like that? You're a doctor now? Ano bang nangyayari, bakit ganito? I don't remember anything. Aaahhhh...my head!"

Namilipit si Austin sa biglang pagsakit ng ulo nya. I was so scared and worried about him but I couldn't do anything. Ang tanging nagawa ko na lang ay ang lumabas at hayaang gawin ni Audrey ang trabaho nya bilang doktor.

Habang nasa labas ako ay naisip ko agad tawagan si Daddy para ipaalam sa kanya ang nangyari at maya maya pa nga ay dumating na rin sya sa ospital.

"Malorie, anong nangyari?"

Bago ko pa man masagot ang tanong ni Daddy ay biglang lumabas ng ICU si Audrey kaya napunta lahat sa kanya ang tanong namin.

"Audrey, how's my son?"

"Kinailangan po ulit namin syang patulugin dahil sa dinadaing nyang matinding sakit ng ulo nya."

"Audrey, bakit ganun? Nagising na sya, di ba dapat ok na sya? Bakit biglang hindi nya ko nakilala?"

"I hate to say this but I think Austin has a post-traumatic amnesia. Something like this actually happens after a severe head injury of a patient lalo pa sa kagaya ni Austin who went into a coma for a very long time. He still needs to undergo some tests to find out his real case. For now, hayaan na muna natin syang makapahinga."

Wala na kaming nagawa ni Daddy kundi pansamantalang iwan si Austin sa ospital.

"Dad, magpahinga na po kayo."

"Ikaw rin. Ngayong nagising na si Austin, I believe he'll be fine. Wag ka nang masyadong magalala, baka epekto lang ng mga gamot kaya hindi ka nya nakilala kanina. I know everything will be back to normal."

"Sana nga po Dad. I got so scared sa reaction nya kanina nung makita nya 'ko, para po kasing ibang Austin yung nakaharap ko."

"Malorie, be strong. We must be ready sa kung ano man ang maging result ng mga tests ni Austin. Kung hindi ka man nya ulit makilala bukas sa paggising nya, wag kang matakot o panghinaan ng loob. My son loves you so much."

"I know Dad, but what if bigla na lang din mawala yung pagmamahal nya kasabay ng pagkawala ng mga alaala nya tungkol sakin?"

"Don't say that. The mind may forget but the heart always remembers because the heart that truly loves never forgets, tandaan mo yan Malorie. Hindi mo kailangang matakot dahil kahit ano pang mangyari you're still his wife."

Medyo gumaan ang loob ko dahil sa mga sinabing yun ni Daddy. He's right, asawa nya 'ko at kahit kailan hindi na yun magbabago pa. Bahala na basta kahit anong mangyari, I'd stick to my vow. I'll stay by his side.