What Happens In Filmschool

deel 2

Ik volg de stroom studenten de zaal binnen. De ruimte voelt bijna overweldigend groot, met de hoge plafonds en de projectieschermen die beelden van eerdere projecten tonen. Overal om me heen zie ik studenten—sommigen lachen en praten alsof ze elkaar al jaren kennen, anderen zitten stil met hun telefoon of een camera om hun nek. Mijn ademhaling versnelt. Dit is het begin, maar wat als ik hier toch niet thuishoor?

‘Is hier nog plek?’ vraag ik zachtjes aan een meisje met kort zwart haar, die geconcentreerd in een notitieboekje zit te krabbelen. Ze kijkt op, glimlacht en knikt.

‘Ja, natuurlijk. Ga zitten,’ zegt ze. ‘Ook eerste jaar?’

‘Ja,’ zeg ik, terwijl ik neerplof. Mijn benen voelen als lood. De spanning giert door mijn lijf.

‘Ik ben Noor,’ zegt ze en steekt haar hand naar me uit. ‘Spannend, hè?’

‘Jennie. Echt wel,’ zeg ik terwijl ik haar hand schud. Haar rustige houding werkt aanstekelijk en haar vriendelijke bruine ogen zorgen dat ik me iets minder nerveus begin te voelen.

‘Welke richting volg je?’ vraagt Noor.

‘Film en televisie. Ik wil regisseren,’ zeg ik, mijn stem trilt even, maar er zit vastberadenheid in. ‘En jij?’

‘Ook film en televisie. Ik ben meer geïnteresseerd in montage, maar regisseren lijkt me ook geweldig,’ zegt ze. ‘Je hoort het vaak, iedereen wil regisseren. Dat is zo’n beetje de droom, toch?’

‘Ja,’ zeg ik met een lachje. ‘Ik wil verhalen vertellen, maar dan op mijn eigen manier. Het idee dat ik de leiding heb over hoe iets tot leven komt op het scherm... dat is inderdaad ECHT de droom.'

Noor knikt. ‘Klinkt alsof je precies weet wat je wilt. Dat is goed, want deze opleiding gaat snel. Voor je het weet zit je middenin een project en moet je keuzes maken.’

Ik kijk even om me heen. Studenten met camera's om hun nek, sommigen met schetsboeken. Ik doe een gok dat zij hier zijn voor fotografie of animatie. De creativiteit in de lucht is bijna tastbaar, en het besef dringt langzaam tot me door dat ik hier echt ben. Dat dit mijn wereld gaat zijn de komende jaren.

Voordat we verder kunnen praten, gaan de lichten uit en klinkt er een stem door de luidsprekers: ‘Welkom bij Luca School of Arts. Hier begint jullie creatieve reis. Of jullie nu film, televisie, fotografie of animatie studeren. Dit is de plek waar jullie je passie kunnen verkennen en ontwikkelen. Jullie gaan creëren, experimenteren en de wereld vanuit jullie eigen perspectief vastleggen.’

De woorden resoneren in de zaal, en ik voel mijn adem stokken. Dit is waar ik altijd van gedroomd heb. Regisseren, mijn visie werkelijkheid maken. Het voelt ineens niet meer als een verre fantasie, maar als iets wat echt kan gebeuren. Dit is het begin.

Na de welkomsttoespraak neemt de zaal langzaam af en maken de studenten zich klaar om naar hun klaslokalen te gaan. De chaos van de eerste dag begint te verminderen, en ik voel een lichte zenuwachtigheid, vermengd met opwinding.

Noor en ik staan op en besluiten samen naar gebouw 3 te lopen. Terwijl we door de gangen lopen, praten we over wat we hopen te leren en wat we al weten over de opleiding. Noor vertelt me over een paar docenten die ze al heeft gehoord, waaronder een beroemde regisseur die volgens haar een legende is in de filmindustrie.

‘Ik heb gehoord dat hij echt streng kan zijn,’ zegt Noor. ‘Maar dat hij ook briljant is. Als je het goed doet, leer je ontzettend veel van hem.’

Ik knik, mijn gedachten zijn al bij het idee om met zo’n mentor te werken. Het idee van hard werken en strenge feedback is zowel spannend als ontmoedigend, maar ik weet dat het noodzakelijk is om te groeien.

We komen aan bij klas 8a, en Noor wenkt me om naar binnen te gaan. Het lokaal is groot en licht, met rijen van bureaus en een aantal grote schermen aan de muur. Studenten zitten al op hun plaats en bespreken opgewonden hun verwachtingen voor het jaar.

Ik kies een plek aan de achterkant van het lokaal en probeer mijn zenuwen onder controle te krijgen. Terwijl ik mijn spullen uit mijn tas haal, merk ik een jongen op die zich naast me komt zitten. Hij heeft een camera om zijn nek en kijkt nieuwsgierig om zich heen.

‘Hoi, ik ben Lars,’ zegt hij en steekt zijn hand uit. Lars is de echte boy next door. Krullende bruine haren, blauwe ogen, sproetjes en een zwarte bril. ‘Jij ook nieuw hier?’

‘Ja, Jennie,’ antwoord ik, terwijl ik zijn hand schud. ‘Ik wil regisseren.’

‘Ah, cool! Ik ben vooral geïnteresseerd in camerawerk,’ zegt Lars. Hij houdt zijn camera omhoog. ‘Dit is mijn eerste keer op een filmopleiding, dus ik ben ook behoorlijk nerveus.’

‘Dat maakt ons dan een beetje gelijk,’ zeg ik met een glimlach. ‘Ik ben ook best zenuwachtig. Maar het zal vast goedkomen.’

De lichten dimmen en een vrouw met een energieke uitstraling komt het lokaal binnen. Ze stelt zichzelf voor als mevrouw De Ruiter, een van de vaste docenten. Haar enthousiasme en passie voor film zijn meteen voelbaar, en het helpt om mijn zenuwen wat te verzachten.

‘Welkom allemaal,’ zegt ze met een brede glimlach. ‘Ik ben mevrouw De Ruiter, en ik zal jullie begeleiden door het eerste jaar van deze opleiding. Vandaag gaan we een kennismakingsronde doen en praten over wat jullie van dit jaar verwachten. We zullen ook alvast een korte opdracht doen om jullie een idee te geven van wat er op het programma staat.’

Ze begint de kennismakingsronde en iedereen vertelt kort iets over zichzelf. Als het mijn beurt is, voel ik een mengeling van zenuwen en opwinding.

‘Ik ben Jennie,’ begin ik, ‘en ik wil regisseren. Mijn passie ligt in het vertellen van verhalen door middel van film.’

Mevrouw De Ruiter knikt enthousiast. ‘Dat klinkt geweldig, Jennie. We zullen zeker veel ruimte hebben om met verhalen en creativiteit te werken.’

Na de kennismakingsronde deelt mevrouw De Ruiter een eerste opdracht uit, ze noemt het de opdracht om ons echt te leren kennen :we moeten een kort filmpje maken over een alledaagse gebeurtenis, maar dan met een onverwachte wending. Het idee is om creatief te zijn en te laten zien hoe we een simpel idee kunnen omzetten in iets bijzonders.

Terwijl de opdracht wordt besproken, voel ik de spanning en het enthousiasme door mijn lichaam gieren. Dit is waarom ik hier ben. Deze kans om te creëren, te experimenteren en te laten zien wat ik kan. Het voelt als een geweldige start van een avontuur dat ik al zo lang heb gewenst.

Na de les verlaat ik het lokaal met een gevoel van opwinding. Het eerste project voelt al veelbelovend en ik kan niet wachten om ermee aan de slag te gaan. Als ik mijn telefoon uit mijn tas haal om Thomas een update te sturen, voel ik een diepe dankbaarheid voor dit moment. Dit is precies waar ik altijd van heb gedroomd, en nu is het eindelijk realiteit.

~~
Chapter 2
De kennismakingsopdracht gaat over iets alledaags met een onverwachte wending.

Ik ga altijd proberen om de thema's van de projecten in komende hoofdstukken te stoppen. Dus niet het maken van het project maar dat jennie dus werkelijk iets overkomt.

In dit geval dus iets wat voor haar alledaags is maar opeens een onverwachte wending heeft.

Stay hooked ;)

✨️1229 words✨️