साथ तुझी! / Together, Our Paths Entwine! ✨

3 : सूर्योदय - एक नवी सुरवात / Sunrise - A New Beginning!!✨

For Marathi Readers :

मुंबईच्या सुन्न, काळ्याभोर रस्त्यांवर, हातातली बॅग छातीशी घट्ट कवटाळत, अंगावर शहारा आणणाऱ्या थंडीपासून वाचत, धडपडत अवी एकटीच वाट कापत होती.

स्टेशन वर ट्रेन थांबताच तिकडे मोजक्याच पण भयावह अशा अंगाला "टोचणाऱ्या" नजरा झेलण्यापेक्षा, मुंबई सारख्या मायानगरीच्या "बोचणाऱ्या" थंडीचा वारा झेलत रस्त्यावर वाट शोधणं, रादर त्या अनोळखी वाटांमध्ये स्वतःला शोधणं हेच कदाचित तिला जास्त सोयीचं वाटलं असावं.

चंद्राच्या अंधुकश्या, धुकंमय प्रकाशात आशेचा किरण दिसावा तसं एका लहानश्या बस स्टॉप वर तिची नजर पडली.. व्ही. टी. स्टेशन वरून बाहेर पडत किती वेळ तिने पायांची माफी मागितली असेल, तिचं तिलाच ठाऊक!! त्यांनाही आता विश्रांतीची सक्त गरज होती.. क्षणाचाही विलंब न करता तिने तिथे धाव घेतली आणि अगदी कोपऱ्यात जाऊन स्वतःला स्वतःच्याच बॅग मागे लपवण्याचा केविलवाणा प्रयत्न करत निद्रेच्या अधीन गेली.

अंबरात चांदण्याचा पसारा, त्यांच्या मध्यभागी तो देखणा चंद्र आणि "स्वप्ननगरी"ची ती गार हवा.. यात अवी मात्र तिच्या बॅगला स्वतःची ढाल समजून एखाद्या लहान गोंडस बाळासारखी भासत होती.

काही क्षणातच सूर्य किरणांचं आगमन व्हायला सुरवात झाली.. तो अवखळ चंद्र आता जाता जाता त्याच्या सूर्याला पटकन बिलगून झोपी जायला सज्ज होता.. त्यांचं नातंही किती वेगळं असतं ना.. जवळ असूनही दुर पण तरीही सूर्यास्त आणि सूर्योदय होत असताना त्या मधल्या काही वेळात एकजीव होऊन सुद्धा ते पुन्हा एकमेकांच्या भेटीसाठी आतुर झालेले असतात.. कदाचित रोजच्या पेक्षाही जास्तच!! असो,

नभात प्रत्येक गुलाबांच्या पाकळ्यांसामान रंग उतरू लागले होते.. काही पक्षी आपापल्या घरट्यामधून बाहेर पडत आपल्या पिल्लांना उंच भरारी घ्यायचे धडे देत होते तर काही पक्षी दिवसभरासाठी अन्न शोधायची मोहीम सुरु करत होते.

ब्रह्ममुहूर्तावर उठणं आपल्या शास्त्रात शुभ मानलं जातं.. तो वेळ आपल्या शारीरिक-मानसिक आरोग्यासाठी अनुरूप मानला जातो हे तर आपण सगळे जाणून आहोत.. आता त्याला आपला वेदिक सुद्धा अपवाद नव्हता!!