جـــریــوەی بــەیــان

پـەڕەیـ دووەمـ

«بەڵێ دایە»

«کچم خێرابـە ئێستا باوکت وئەوان دێنـەوەپێویستیم بە ئاردە وە من ئێستا ناتوانم بچمە بازاڕ
بڕۆ لە مـاڵی تالیا خانـی ئەوبـەر ، قاپێک ئاردم بۆ بهێنـە باش »
دایکم ووتی بە شڵەژانـەوە گەر باوکم بۆ ئێوارە بێتـەوە و خواردن ئامادە نەبێت قیامەت هەڵدەستێ

کەمێک نیگەران بووم دەربارەی ئەوە حەز ناکەم بەتەنها بڕۆمە هیچ شوێنێک

هەرچەندە ئەمە یەکەم جارمە بڕۆمە ماڵیان نازانم نایان ناسم من زۆر ناچمە دەرەوە تەنها جاری وایە منداڵەکان دێنە ژورەوەیان دێنە حـەوشەکە بۆلام

بەڕێ کەوتم دونیا خەریکە تاریک دەبێت

لەدەرگای مـاڵی تالیا خانم دا دەرگاکەم بەڕوودا کـرایـەوە

سەرم هەڵبڕی کـوڕێکم بینی ، بووەستـە من ئەمەم لە شوێنێک بینیـوە

ئەویش سەیری کـردم و زەردەخەنەیەکی کرد

«فەرموو»
ووتی بە خەندەوە

«تالیاخان لەوێیە؟»
وەڵامم دایـەوە

ئەوسا بە دەنگیا بەبیرم هاتەوەکە ئەوەهەمان ئەو کورە بوو کە لە بازاڕ زۆر سەرنجمی دەدا و جلێکم لێ کڕی
هـاهـ ئەمە دراوسێمـان بووە ونەشم زانیـوە

«ئاهـ بەڵێ ئێستا بانگی دەکەم نیلا»
ووتی و ڕۆیشتە ژورەوەلەشوێنی خۆم رەق بووم