Lights, Camera, Action

Chapter 1

“Kape pa ba o tulog na lang?” tanong ni Aiden sa sarili habang pilit niyang pinipigilan ang pagod. Nasa tapat siya ng studio, nakaupo sa bangketa, inaantay ang number niyang tawagin para sa audition.

Kulang sa tulog, kulang sa budget, at kulang na rin sa pasensya—pero hindi pwedeng sumuko. Naka-dalawang audition na siya ngayong linggo, at ito ang pangatlo. Nakakapagod? Oo. Pero sa isip ni Aiden, bawat role, isang hakbang papunta sa stardom. Kahit pang-background lang, kahit walang linya—dadamputin niya lahat ng opportunity.

"Ano bang meron dito? Bakit parang parade ng mga Greek gods?" saad ni Aiden habang napapatingin sa mga kapwa auditionees na ang puputi, ang tatangkad, at nakasuot ng branded na damit. Siya? Nag-thrift shop lang, pero carry naman. Kailangan confident.

“Ang laki ng kislap ng mata ko,” saad niya. “Pangarap lang ang meron ako, wala pang pera.”

"Next!" sigaw ng production assistant, kaya bumangon agad si Aiden, tumuwid ng tayo, at mabilis na pumasok sa studio. This is it, sabi niya sa sarili, trying to psych himself up.

Pagpasok niya sa audition room, naroon ang tatlong casting directors. Yung isa, mukhang inaantok; yung pangalawa, mukhang gusto nang umuwi; at yung pangatlo, well... busy yata sa cellphone. Ganitong klaseng eksena na ang madalas makita ni Aiden. Sanay na siya.

“Name?” tanong nung assistant nang hindi man lang tumitingin.

“Aiden, Aiden Cruz po.”

“Okay, Aiden. Yung role mo, you’re a background guy na mag-aabot lang ng kape sa bida. Kaya mo?”

Nag-abot ng kape? Perfect, expert ako dyan, naisip ni Aiden habang pilit na pinipigil ang tawang gusto nang kumawala. Pero syempre, showbiz to. Professional dapat.

“Ah, yes, kaya ko po ‘yun. Kahit mocha frappuccino pa,” sabay ngiti niya.

Tinignan siya saglit nung director, mukhang hindi impressed, pero sige, roll na.

“Okay, action!”

Naglakad si Aiden, kunwaring dala ang imaginary coffee cup, at diretso kay bida—isang invisible na tao. Todo project siya ng serious face na tipong parang nag-aabot siya ng life-saving serum, hindi basta kape.

“Ay, mainit pala ‘to!” biglang sambit ni Aiden habang kunwaring nasunog ang daliri niya sa baso. Automatic siyang napatalon at nabitawan ang invisible coffee sa sahig.

“CUT!”

Napatigil si Aiden, nangingiti na parang wala lang. Naisip niya, okay lang, diba? At least may character yung extra role niya.

“Uh, Aiden, sa susunod, wag ka na mag-adlib. Simpleng abot lang ng kape, okay?” sabi ng director, halatang nauubos na ang pasensya.

“Yes po! Sorry po, nasobrahan lang po ako ng artistic freedom.” sagot ni Aiden, kahit napansin niyang umiiling na yung isang casting director.

Paglabas niya ng audition room, halos gusto na niyang tumakbo palabas at huwag nang lumingon. Pero bago pa siya makalabas, nakita niya ang kaibigan niyang si Mitch, na mukhang kakagaling din sa audition.

"O, kamusta?" tanong ni Mitch, na walang halong empathy, halatang curious lang.

“Nag-spill ako ng imaginary coffee,” sabi ni Aiden habang umiiling at tumatawa na rin. “Tingin ko, pinalayas na ako mentally kahit di pa tapos ‘yung eksena ko.”

Napatawa si Mitch, “Basta ikaw, laging extra. Pero wag kang mag-alala, dadating din ‘yung araw mo.”

“Yeah, one day, magiging bida rin ako sa isang pelikula o teleserye. Pero for now, I’m the best background actor this industry will ever know,” sabi ni Aiden sabay nag-pose ng dramatic, parang pang-billboard.

Naglakad silang dalawa palabas ng studio, habang si Aiden ay napapatingin sa paligid, iniisip kung ano ang susunod na adventure niya sa mundong ito.

"Basta, pag sumikat ako, ikaw ang gagawa ng coffee ko," sabi ni Aiden kay Mitch, at tumawa silang dalawa. Hindi pa man siya umaabot sa tuktok, pero alam niyang bawat hakbang, kahit gaano kaliit, ay papalapit sa pangarap niya.