Sessizliğin İçindeki Çığlık

Henüz 12 yaşında olan Duru alarmın çalması ile yeni bir güne gözlerini açmıştı. Kalktı elini ve yüzünü yıkadı. Ardından salona gidip okul formasını giyindi. Annesinin hazırladığı kahvaltıyı yaparken telefondan müzik açıp kafasından uydurma senaryoları kurmayı asla ihmal etmedi. Kahvaltısını bitirince istemsizce dişlerini fırçalamaya gitti. Dişlerini fırçaladı saçını taradı. Her günü bir insan tarafından daha önceden yapılcakları planlanmış bir robot gibi geçiyordu fakat Duru buna çoktan alışmıştı. Gerçi tek Duru'da değil dünyada yaşan her canlının buna alışması lazımdı -insan-

Duru okulun bahçesine adımını atmadan derin bir nefes aldı. Kalp atışları daha şimdiden hızlanmıştı. Ve bahçeye girdi, sırasına doğru yürüdü. Sessizce insanların arasından geçti ve sıraya girdi. Arkadaşlarını gördü her biri konuşup gülüşüyordu. Duru onları izlerken aklındaki düşünceleri asla susmuyordu.

Acaba bugün neler yaşanacak?
Unuttuğum bir ödev yoktur umarım.
Ya kitabımı koymayı unuttuysam ne yapacağım?
Ya hoca beni tahtaya kaldırırsa.

Kalp atışları hızlanır. Nefesleri hızlanır. Sakinleşmek için içinden yavaşça 100'e kadar belkide sakinleşene kadar saymaya başlar. Yani okul bitene kadar....